Bij mensen die weinig zelfvertrouwen hebben ontbreekt het vaak aan zelf-acceptatie of zelf-effectiviteit. Als 1 van deze pijlers wankelt, loopt het zelfvertrouwen een deuk op. 

Zelf-acceptatie, het woord zegt het al, is het accepteren van jezelf. Van alles van jezelf. Ook je tekortkomingen, ook dat waar je minder blij mee bent. Zelf-acceptatie is ook wel de waarde die jij aan jezelf toe kent. Vind je jezelf waardevol? Of moet je eerst aan van alles voldoen voordat je jezelf goed genoeg vindt? Moet je eerst een studie afmaken om een stap richting een nieuwe carrière te maken? Moet je eerst 10 kilo afvallen voordat je blij bent met jezelf? Moet je eerst het hele huis schoonmaken voordat je jezelf een goede moeder kan noemen? Als je van jezelf vindt dat je eerst van alles moet voordat je compleet bent, kijk je als het ware onvolwaardig naar jezelf. Je vindt jezelf pas volwaardig als je aan allerlei eisen voldoet. 

Dodelijk vermoeiend. 

En zal ik je eens wat vertellen? Je zal nooit goed genoeg zijn. Want als je die 10 kilo bent afgevallen, of als je het huis hebt schoongemaakt, dan volgt er altijd wel weer een andere opdracht. Dan is er altijd wel weer iets te doen om aan te voldoen. En zo blijf je maar bezig. Ik ben helemaal voor jezelf ontwikkelen, het beste uit jezelf halen en jezelf af en toe een trap onder je kont geven om dingen te doen die spannend zijn. Maar ik accepteer daarbij wel dat het spannend is. Maar ik vind mezelf niet minder omdat ik het spannend vind, of leg mezelf van alles op voordat ik een volgende stap mag zetten. Of voordat ik een liefdevolle vriendin ben. Dat ben je al. Ook als het soms niet zo voelt. 

Die interne criticus, die stem in ons hoofd die zegt dat het nooit genoeg is, is een gemeen mannetje. Althans bij mij is het een mannetje. Deze stem gaat soms flink tegen mij tekeer. “Krachtpatsers zal nooit succesvol worden!”, schreeuwt-ie. Of: “Wie zit er nu op jou te wachten?”. “Wat weet jij er nu van”, ook zo’n lekkere… Ik kan mijzelf door deze stem naar beneden laten halen. Of, ik achterhaal waarom die stem er is en waar-ie mij voor behoed. Voor mij is het behoeden van teleurstelling. Mocht die stem gelijk hebben, dan bespaar ik mij de teleurstelling als het niet lukt. Of als het niet slaagt. Gelukkig luister ik er niet meer naar. Anders had krachtpatsers nooit bestaan, was ik nooit naar Bali gegaan, had ik nooit in Frankrijk gewoond, had ik nooit het programma van 365 dagen succesvol gedaan. Dan had ik op de bank gezeten wachtend op een leven wat ik wilde hebben maar nooit gedaan heb. 

Met het krachtpatser-programma geef ik inzicht in jouw interne criticus en gaan we het eerst ervaren door je in beweging te zetten. Allerlei oefeningen komen langs om te leren krachtig te staan. Om weerstand te bieden tegen die stem, die stem die je naar beneden haalt. Hoe voelt het om krachtig te staan, ook al sta je op een wiebelige ondergrond. Hoe pas je jezelf aan om toch overeind te blijven? Hoe blijf je staan ook al doet iemand zijn best om je om ver te krijgen? Dit kan met allerlei materialen, van touwen, tot elastieken, door te boksen. Door te ervaren en te voelen hoe je krachtig staat in elke situatie, is de verandering in gang gezet. En kan je dit gevoel mee nemen het dagelijks leven in. Het gevoel is makkelijker naar boven te halen. Eén van mijn trainees zei hierover: “Ik heb het idee dat ik door het bewegen verder en dieper kom dan als ik bij mijn therapeut op de bank zit. Het lijkt alsof ik er makkelijker bij kom.” 

Het krachtpatser-programma is gericht voor jou als je merkt dat je weinig zelfvertrouwen hebt, als je meer in contact wil staan met je lichaam en beter je grenzen wil aangeven. In dit programma van 4 weken leer je jezelf  op een speelse manier beter kennen op een dieper niveau. Dit programma wordt 4 keer per jaar aangeboden. De eerst volgende is eind maart. Hiervoor is nog beperkt plek en kunnen zich nog 4 mensen aanmelden. De volgende training zal in juni plaatsvinden.

Voor meer informatie kan je op deze pagina kijken. Heb je een vraag stuur mij dan een bericht (zie onder aan de pagina). Sparren om te horen of dit programma iets voor jou kan betekenen kan altijd. 

In deze blog besprak ik zelf-acceptatie. In een volgende blog zal ik het hebben over zelf-effectiviteit. De tweede pijler als het gaat om zelfvertrouwen.

Hier zit ik. Met een big smile op een bootje met surfplank, op weg naar de golven. Dit was 2014 op het eiland Lombok. Ik was 30 en had er net 4 maanden reizen door Indonesië opzitten.

Waarom laat ik dit zien? Om je uit te leggen waar ik vandaan kom, wat ik heb meegemaakt en waarom ik krachtpatsers heb opgericht.

Toen ik 21 was, had ik de studie Journalistiek afgerond. Ik werkte al snel bij een lokale nieuw-site (WebRegio) waar ik dagelijks het nieuws versloeg. Ik heb daar ruim 8 jaar gezeten en groeide van journalist naar redactie manager. In die tijd had ik een relatie, al sinds mijn 18de. Het was dik aan. Uiteindelijk waren we zelfs verloofd.

En nu erop terugkijkend, was de verloving het begin van een nieuw leven. Met mijn toenmalige vriend bespraken we de toekomst. Wat wil ik, wat wil hij? Onze wegen bleken allebei een andere kant op te gaan. Hij wilde een gezin stichten, ik wist niet of ik daar ooit aan wilde beginnen. Na een periode van 6 maanden van proberen, relatie-therapie en veel verdriet, besloten we uiteindelijk uit elkaar te gaan. Een relatie van 12 jaar, liep stuk.

Mijn grote droom was altijd reizen, ik wilde de wereld zien. Toen ik 18 was, was ik ook een paar maanden in Frankrijk te vinden. Het avontuur wachtte op me. Toen mijn relatie stukliep en door een reorganisatie ook mijn baan op de tocht kwam te staan, nam ik een beslissing. Ik ging er voor een paar maanden vandoor. Alleen.

Ik besloot naar Bali te gaan. Ik vond daar een organisatie, Slukat, waar ik kinderen vanaf 4 jaar kon helpen bij Engelse les. De laatste maand zou ik door Indonesië gaan reizen.

Het was en is een reis om nooit te vergeten. Ik leerde alles over eenzaamheid, verbinding, relaties verbreken, omgaan met geld en ik werd waanzinnig verliefd. Ik leerde mijzelf kennen.

Terug in Nederland had ik behoefte aan een nieuwe omgeving. Ik vertrok naar Amsterdam en probeerde verschillende banen. Ik begon toen ook voor mezelf, maar als beginnende ondernemer was ik niet opgewassen tegen het dure leven in Amsterdam. Ik besloot in loondienst te gaan. Bij de PostcodeLoterij. Een organisatie waar ik mijn huidige vriend leerde kennen, nieuwe vrienden maakte en een waanzinnige tijd had. Maar ik miste mijn vrijheid.

Ik heb altijd enorme ambities gehad: de wereld redden van de ondergang, waarde toevoegen, impact maken. Dat lukte niet in loondienst. Ik voelde hoe mijn emmer steeds voller liep. Ik was ongelukkig. Het voelde als een keurslijf, een gouden kooi. Ik had een dijk van een salaris, maar ik maakte geen verschil. Ik hielp mensen niet.

En dus besloot ik heel radicaal het roer om te gooien en nam ontslag. Ik had geen idee wat ik wilde doen. Ik nam afscheid van de PostcodeLoterij. Ik had tijd nodig om na te denken wat ik wilde, om te ervaren wat ik wilde. Om te voelen wat ik wilde. Omdat ik geen andere baan had, ben ik bij een strandpaviljoen in Noordwijk begonnen. Ik had altijd de droom om eens in de horeca te werken. Ik trok de stoute schoenen aan, stapte binnen en vroeg of ze nog mensen nodig hadden.

Die tijd bij de Zeemeeuw leerde me dat ik graag met mensen werk. Hoe chagrijnig ik ook was, zodra ik in contact was met mensen, voelde ik mij direct beter. Helaas ben ik te onhandig voor de horeca en zijn de late uren écht niet mijn ding…. Ik stopte na 1 seizoen. In die tussentijd had ik ‘Van Eeten&Sports’. opgericht. Dit kon ik doen naast mijn uren bij de Zeemeeuw. Ik richtte mij op sport en voeding. Het ei was gelegd. Ik oefende veel, had veel klanten en kon ze 1 op 1 helpen.

2020 begon en ik was niet te stuiten. Mijn bedrijf liep al een jaar goed, elke maand meer winst. Maar miste nog wel de diepgang. Veel van mijn klanten waren met meer geholpen dan alleen een weekmenu. En zo specialiseerde ik me: coaching, training en ik leerde hoe het lichaam de ingang is tot gedragsverandering.

Bij die verdieping voelde ik dat ik mijn oude naam moest loslaten: krachtpatsers.nu was geboren.

Hier werk ik nu al ruim 10 maanden mee. krachtpatsers staat voor alles wie ik ben. Krachtig zijn in wie jij bent, ook al ben je onzeker. Krachtig zijn in moeilijke keuzes, hoe spannend ook. Krachtig zijn in wat jij wil, hoe onverhard die weg ook is. Want uiteindelijk worden we het gelukkigst als we onze diepste dalen en onze grootste uitdagingen weten te overwinnen.

De laatste dag van de maand neem ik altijd even de tijd om terug te kijken naar afgelopen maand. Wat heb ik allemaal gedaan? Wat heb ik bereikt? Wat ging goed? Waar zie ik ruimte voor verbetering?

Oktober is een donkere maand, de dagen worden korter en de klok gaat ook een uur terug. Waar je in de zomer tot 21.30 uur buiten in het licht traint. Sta je nu al om 19.00 uur in het donker. Ik heb daar altijd moeite mee. Daarnaast is het vaak ook een koude maand. En let’s face it: het is minder lekker om in de regen trainingen te geven dan in de zon.

Juist dan is het voor mij belangrijk om te zien dat ik nog steeds vooruit ga. Dat ik nog steeds stappen zet. Deze maand kwam de Covid-uitdaging weer een stap dichterbij. Je mag maximaal met 4 personen (en een trainer) sporten buiten. Je mag meerdere groepjes maken, maar die mogen niet mengen. Ik koos ervoor om meer lessen aan te bieden, maar wel in kleinere groepen. Ja, het kost mij veel meer tijd. Maar het is een keuze die beter bij mijn manier van coaching past.

En ook al is oktober koud en nat, de ochtenden kunnen juist zo mooi zijn. Fris en kraakhelder. Heerlijk. Ik geloof dat dit het gezondste moment is om te sporten.

Deze maand kreeg ik ook de kans om extra lessen te geven bij SportCity in Leiden. Ik mocht de BodyPump en BodyBalance extra geven en sta daar nu 4 uur op het rooster. De lessen liepen gelijk al goed! Ongelooflijk dankbaar dat mensen de lessen direct weten te vinden.

Tot slot bevond ik mij deze maand 3 dagen in het bos, alleen. Een enorme uitdaging die mij leerde hoe blij ik met mijn onderneming ben. Ook leerde dat weekend mij dat elke situatie, hoe vervelend ook, uiteindelijk over gaat. Je kan je er wel tegen verzetten, maar daar gaat-ie niet sneller van voorbij.
Dus die les neem ik mee in de komende donkere maanden. Die maanden zijn er nu eenmaal, ja ze zijn donker en ja iets natter: maar ze gaan niet eerder voorbij als je je er tegen verzet.

Het afgelopen weekend trok ik in mijn eentje het Kuinderbos in. Zonder boek, zonder telefoon, zonder eten, zonder horloge. Met alleen een Tarp, veel warme kleding en 6 liter water trok ik het bos in de Flevopolder in. 

De afgelopen 2,5 jaar volg ik het Jaarprogramma van 365 dagen succesvol. Dit programma is gericht op persoonlijke ontwikkeling en helpt mij om dichterbij mezelf te komen, keuzes te maken die bij mij passen en het pad te volgen waar ik me goed bij voel. 

Mijn eerste jaar was een jaar vol inzichten, wat heb ik dat jaar veel geleerd. Mijn tweede jaar was een verdiepers jaar. Ik ging een stapje dieper in mijn proces. Mijn derde jaar, ook wel het diamond jaar genoemd, bestaat uit elke maand een bijeenkomst waar je in kleine groepjes met jezelf aan de slag gaat op gebied van hart, ziel en geest. Nog meer in verbinding met je ware ik. 

Vorig jaar werd het Kuinderbos als verdieper al aan mij aangeboden, maar ik was er blijkbaar niet klaar voor en gaf prioriteit aan andere afspraken. Dit jaar werd-ie weer aangeboden. Ik had er zo weinig zin in, dat ik besloot: hier heb je iets te doen. Je gaat het doen.

Zo geschiedde. 

De hele dag krijgen wij alleen maar prikkels. Je telefoon, je laptop, er gebeurt buiten iets, mensen vragen je dingen, de tv staat aan, de radio klinkt, er wordt aangebeld, etc etc. Daarnaast ben ik een druk beestje: ik plan mijn agenda graag vol. Zeg op veel ja, ik vind alles leuk en ren van hot naar her: ik wil niets missen.

Hoe is het als er niets meer is? Wie blijft er van je over? Met die vraag ging ik het bos in. 

Voor mij was de uitdaging: hoe ga ik ermee om als ik opeens niets te doen heb. Hoe overleef ik dit? 

En dan zit je daar: met je thermokleding aan, skibroek, 3 vesten en onder een fleecedeken: twee paar sokken. In de regen. Onder je Tarp. “Wat een ellende”, heb ik een paar keer gedacht. Ook gehuild. Want ik vond mezelf echt heel zielig. “Zit ik hier. Ik lijk wel niet wijs.” 

En weet je wat het mooie is? Het is nu eenmaal zo. Ja, klopt. Ik verveelde me. Ja, klopt het regende (het regende echt heel veel). Maar door hardop: “Ja, ik verveel me nu eenmaal en dat is ok”, te zeggen (ja, ik begon tegen mezelf te kletsen), accepteerde ik de situatie volledig. En was het ook ok om me even zo te voelen. 

En dat moment ging voorbij. 

Ik vond het heftig en de omstandigheden waren erbarmelijk. Maar ik heb het gedaan, en niet om te zeggen: kijk mij eens. Nee, het proces was zo voor mezelf. Ik deed het voor mezelf. Want zelfs zonder prikkels blijft er voldoende over. En laat eens wel wezen, hoe vaak zijn we nu zo veel in de natuur? Zo 1-op-1 alleen met de natuur. Tuurlijk, het regende en het was koud. Tuurlijk het was lekkerder geweest als de zon had geschenen. Maar dat was nu eenmaal niet zo. En het mooie is: die shitload aan regen kan ik nog aan ook. 

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 16 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Als Jip dorst heeft, en zijn waterbak is leeg, dan gaat hij al blaffend voor zijn waterbak liggen. Hij blaft net zo lang tot je de waterbak vult. 
Als Jip moet plassen, gaat hij voor de deur zitten en begint te piepen. 
Als Jip moe is, gaat hij liggen (ook al loop je met hem buiten).
Als Jip het warm heeft, ligt-ie met zijn benen wijd op de grond.
Jip zegt wat hij wil. En is daar heel duidelijk in ook. Hij houdt niet rekening met het feit dat je misschien met iemand aan de telefoon zit en je daardoor niets meer van het gesprek hoort als hij blaft. Of dat je geen tijd hebt om hem uit te laten omdat je naar een afspraak moet. Jip neemt zijn ruimte in en houdt totaal geen rekening met jouw mening over hem. 

En ik denk dat wij hier nog wat van te leren hebben van Jip. Want hoeveel mensen durven zich echt uit te spreken? Hoe veel mensen zeggen wat ze echt willen? Of doen wat ze echt willen? Hoeveel hou jij je bezig met de mening van de ander? Hoevaak doe je iets niet omdat je bang bent voor afwijzing? Dat je denkt: wat zal men wel niet van mij denken? 

Opkomen voor je eigen mening, je eigen pad volgen en doen wat jou gelukkig maakt. Dat heeft Jip mij te leren. Jip denkt niet: och wat zal Juliëtte denken als ik blaf? Wat zal ze wel niet van mij vinden?  Hij zegt: hier ben ik. Deal with it.

Mensen die hun eigen pad volgen en geen rekening houden met wat anderen er van denken, inspireren mij altijd. Ze komen krachtiger en gelukkiger over. Stel je bent bang om mensen daardoor kwijt te raken, ligt het dan aan hen? Of aan jou?

Toen ik nog een klein meisje van 10 jaar oud was, zong en danste ik altijd veel met mijn moeder. Een van de nummers waar we altijd op zongen was ‘Englishman in New York’ van Sting. In dit nummer zingt hij een paar keer ‘Be yourself, no matter what they say’. Mijn mams vond en vindt dat altijd een belangrijke zin. Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen.

En laat het nou net geen toeval zijn, dat ik deze woorden als basis van mijn onderneming gebruik. Hoe moeilijk is het om in de huidige maatschappij voor je eigen normen en waarden te staan, want laten we wel wezen. Wat is jouw mening en wat is van een ander? Wat wil je zelf nu eigenlijk? Hoe blijf je overeind in de huidige maatschappij?

Van kleins af aan leren we al dat we in een bepaald stramien moeten volgen. Steek je boven het maaiveld uit, en daar was ik 1 van, dan blijft er niet veel van je heel. Hoe eerlijk is dat? Ik was 8 toen ik van Amsterdam naar Purmerend verhuisde. Een andere stad, een andere school, andere vriendjes en vriendinnetjes. Ik had vooral veel moeite met mij aan te passen op mijn nieuwe basisschool. Ik had veel ‘gedoe’ met leerkrachten. Ik was bijdehand, kreeg veel straf en paste er niet. Ik dreef sommige leerkrachten tot wanhoop. Het enige wat ik deed, was voor mezelf opkomen. Ik zei als ik het ergens niet mee eens was. Maar dat werd daar niet gewaardeerd. Vanaf dat moment leer je dus: als ik anders ben, dan val ik buiten de boot.

Wat een ruk les. Moeten we dan maar allemaal hetzelfde zijn? En of je nu wil of niet, maar zo’n les neem je mee. Meedraaien in de maatschappij, dezelfde mening hebben, hetzelfde zijn. Terwijl we niet hetzelfde zijn! En daar mag je voor staan ook.

Het is fijn om met mensen buiten te werken en ze te laten voelen wie ze echt zijn. Wat hun kracht is. Het logo van krachtpatsers staat in de maansymboliek voor kracht. Omdat ik geloof dat als je jezelf bent, je echt in je kracht staat.

Maar wie zijn we? Wie ben jij? Weet je wie je bent? Hoe dicht sta je bij jezelf? En durf je op te komen voor wie je bent? Ook al is die mening anders. En om dat te durven, om voor je eigen stem op te komen is kracht nodig. Kracht die wij allemaal in ons hebben. Ook al denken we soms van niet.

Daarom vind ik de zin: ‘be yourself, no matter what they say’, ook zo krachtig. Want durf je jezelf te zijn ook al is de stem van anderen nog zo luid?

Ik dank mijn moeder uit de grond van mijn hart dat ze mij deze les heeft geleerd. Wie zou ik geweest zijn, als zij mij die ruimte niet had gegeven. Daarom is deze blog een ode aan haar, omdat het gewoon een geweldig wijf is.

Is er al gezegd dat het heet is? Met temperaturen boven de 30 graden, gaan ramen en deuren dicht en worden we lomer en lomer. We zoeken massaal verkoeling door het water op te zoeken. Helaas levert dat ook de nodige files op richting het strand. En laten we wel wezen: in de file staan onderweg naar het strand is zo’n beetje het ergste wat er is. Tijd om dus ook andere manieren van verkoeling te zoeken. 

Onze pup Jip heeft het antwoord op deze zinderende hete dagen: keep it cool. Hoe? Jip is een Friese Stabij van 15 weken oud en hij heeft het zo warm nu. En het vervelende voor honden is dat zij alleen maar afkoeling vinden door middel van hun voetzolen en hun tong. Maar Jip houdt zich gewoon rustig. Hij eet minder en slaapt meer. Is dat het antwoord voor alles? 

Niet voor alles, maar wel voor veel. Doe rustig aan, eet minder of eet licht verteerbaar en zoek je rust. Zoek de koelte. Helemaal midden op de dag. Ga niet liggen bakken en draaien in die bloedhete zon. Zorg dat je voldoende water drinkt en wees voorzichtig met alcohol. 

En mocht je het nu echt te warm hebben, dan kan je er altijd nog zo charmant bij gaan liggen als Jip. Wie weet koelt dat ook wat af. 

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 14 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Deze week leerde Jip mij dat je meer mag spelen in het leven. Jip houdt van rennen, spelen met andere honden, achter ballen aanrennen (en ze nog niet terugbrengen) en trekspelletjes. Jip is altijd in voor een spelletje. Nooit beroerd om even een stukje met je te rennen of om je uit dagen om de bal te gooien. 

En dat deed me beseffen: we spelen in het leven te weinig. We mogen het leven soms wat minder serieus nemen. 

Natuurlijk, iedereen maakt de nodige shit mee. En ik wil echt niet claimen dat je dan vrolijk moet blijven lachen en doen alsof er niets aan de hand is. Maar we mogen het leven lichter benaderen. Het mag wat minder serieus. 

Ik heb er zelf ook een handje van: ik kan zaken nogal snel serieus nemen. Of gesprekken moeten bij mij allemaal betekenis vol zijn. Of als ik weer op een seminar raar sta te dansen helpt het mij om het allemaal wat lichter en luchtiger  te bekijken. Speel wat vaker in het leven en verwonder je in plaats van je te ergeren. We mogen meer dansen en zingen. En al ziet het er niet uit of klink je vals: who cares? 

Of kijk eens hoe je bepaalde taken uitvoert. Moet het dan gelijk perfect? Hoe hoog leg je de lat voor jezelf? Of sta je jezelf toe om fouten te maken. Kan jij er om lachen en door gaan? Opstaan en weer doorgaan. Je mag fouten maken. We verwachten allemaal zo veel van onszelf, we zijn zo serieus. Wanneer is dat in de mode gekomen? 

Ik kan de neiging hebben om iets gelijk de eerste keer goed te doen. Of als iemand voor het eerst bij mij traint: gelijk een perfecte training neer te zetten. Want iemand moet wel het idee hebben, dat je weet wat je doet. Tuurlijk neem ik mijn werk serieus. Maar ik mag er mee om lachen, ik mag het luchtiger bekijken. Want ik ben van mening dat het voor mijn coachee ook veel fijner wordt, omdat het meer ontspannen is. En iemand die ontspannen is, leert veel meer. 

Daarom: denk als Jip en speel! Neem een bal mee (en dan een pingpong bal, want die is zo lekker licht) en speel! Herinner jezelf eraan dat het allemaal niet zo serieus hoeft. Geniet van het leven en je ziet zo veel meer moois om je heen. 

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 13 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

De les die hij mij onder andere geleerd heeft is: 1 ding tegelijkertijd. Als je met Jip uitgaat, en dit zal je herkennen als je zelf een pup hebt gehad, dan gaat hij regelmatig ‘gewoon’ zitten.

Hij ziet een andere hond: gaat zitten en bekijkt alles. 
Hij hoort iets: hij gaat zitten en bekijkt alles. 
Hij ziet een eend: hij gaat zitten en bekijkt alles.
Hij heeft gepoept: hij …..

Afijn. Je snapt waar ik heen wil. Pups kunnen maar 1 ding tegelijkertijd. Of observeren, of luisteren, of spelen, of kakken, of wandelen. Ze kunnen nog niet meerdere prikkels tegelijkertijd verwerken. En als het even te veel is: dan gaan ze zitten en nemen de tijd om het op zich in te laten werken. Je moet het nodige geduld hebben als je een pup uitlaat. 

Multitasken bestaat niet.

Maar wat heeft Jip mij geleerd? Dat multitasken niet bestaat. De opmerking: ik ben een man, dus ik kan maar 1 ding tegelijkertijd, slaat nergens op. En dan doel ik op het feit dat een vrouw dat net zo min kan. Uit meerdere onderzoeken is gebleken dat je misschien wel meerdere taken tegelijkertijd kan doen, maar dat die taken niet beter worden uitgevoerd dan wanneer je ze 1 voor 1 achter elkaar doet. We zijn daar niet voor gemaakt.

We mogen terug naar de focus op 1 ding. Het hoeft niet allemaal tegelijkertijd. Het mag met liefde en aandacht gebeuren. Focus maakt de wereld mooier.
Je zal merken dat als je 1 ding tegelijkertijd doet, je beter geconcentreerd bent. Daarnaast train je jezelf om focus te houden. De afleiding van mobieltjes, push berichten, en weet ik veel wat allemaal heeft onze concentratie niet bevorderd. Sterker nog. We kunnen ons slechter concentreren dan we ooit gedaan hebben. Hoe komt dat? We oefenen het niet meer. 

Vind je het moeilijk om je op 1 taak te richten? Je hebt tegenwoordig zat apps die je kan gebruiken om je focus te houden. Zelf gebruik ik ‘Focus Keeper’. Deze app telt 25 minuten af en geeft je dan 5 minuten rust. Dit voor 4 blokken met 30 minuten pauze.
Wil jij je beter concentreren? Sluit dan zo veel mogelijk vensters, haal alle afleiding van je bureau. Dan ga je je pas concentreren en werk je zo veel efficiënter. Maak een 2do-list met maximaal 3 dingen die je die week / die dag voor elkaar wil krijgen. Maak je doelen kleiner en overzichtelijker. Zo maak je sneller, meer kleine stappen en kom je verder.

En: neem af en toe even rust om alles te verwerken, net als Jip. En dat hoeft niet per se met je kont in het gras.

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 12 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar dit kleine mannetje heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Honden zijn net kinderen, puppy’s zijn net baby’s. Ze poepen, eten en slapen. Zo ook Jip. Jip slaapt tussen de 20 en 22 uur per dag. In de tijden dat hij wakker is, wil hij alles mee maken en heeft hij bakken energie. Hij speelt met alles, hij hapt in alles en springt overal op af. Super leuk …

Maar dat hij zo veel energie heeft, komt omdat hij voldoende rust tussendoor neemt. Jip ligt tussen het spelen, poepen en eten door aan de stekker. Als Jip niet druk is, is hij aan het opladen. Energie sparen voor de rest van de dag. 

En hier mag ik ook, maar velen met mij, iets van leren. Rust nemen. Rust nemen om op te laden om de hele dag door voldoende energie te hebben. We leven in een maatschappij waar alles maar snel moet. Alles moet meer en meer, en steeds sneller: afvallen moet snel, trainen moet zwaarder en ons leven moet een aaneenschakeling van hoogtepunten zijn. We zijn altijd online en willen niets missen. Het is een prestige als je kan zeggen dat je het maar met een paar uur slaap per nacht trekt. Terwijl we onze rust zo hard nodig hebben. 

Steeds meer mensen komen tot het besef dat we ons gek maken met de ratrace waar we onszelf in vasthouden. Vriendinnen om mij heen met kinderen en een fulltime baan racen de benen uit het lijf om alles te bolwerken. Ze moeten overal bij zijn, overal aan voldoen. De kinderen gaan naar elk clubje dat je maar kan bedenken en moeten ook nog eens als beste presteren. Nieuwe cijfers laten zien dat vrouwen tussen de 20 en 35 jaar het meeste kampen met burn-out klachten. We maken onszelf, en elkaar, gek.

Maar nemen wij ook echt de tijd om op te laden? Durven wij onszelf ook eens op vliegtuigmodus zetten? Wat is ervoor nodig om in te gaan zien dat het juist nodig is om zo nu en dan rust te pakken? Een gezond leven wat in balans is, bestaat ook uit rust. De boog kan niet altijd gespannen staan. 

Jip leert mij dat je nog steeds alles meemaakt als je voldoende rust neemt. Misschien maakt hij zelfs meer mee. Juist omdat hij voldoende slaapt. Misschien staat hij meer aan dan wij op de momenten dat hij wakker is. Je kan dus wel jezelf over de kop werken en altijd maar meer en meer vragen van jezelf. Maar hoe lang hou je dat vol? En voor wie doe je het? Word je er echt gelukkig van? Of durven we een stap terug te zetten en tijd te maken voor rust, ontspanning en opladen?