Afgelopen week had ik het met iemand erover dat als ik naar school ga (ik studeer psychomotorische therapie in Zwolle) en in de trein zit, ik altijd de stiltecoupé neem. Ik vind dat heerlijk. Kan me heel goed concentreren en kan bergen werk verzetten. Maar als er iemand in de coupe dan begint te praten, dan reageer ik altijd wel wat boos. Ik zeg er niet altijd wat van, maar kan soms ergens anders gaan zitten (andere coupe). Of zeg er wat van. Want ik heb echt behoefte aan die stilte en wil werken in de trein: anders is het verspilde moeite en ik heb al zoveel te doen: dan moet dat allemaal op een andere keer.
Waarop zij zegt: ow, dan ben je wel flink gestressed.”
Zo had ik er dus nog niet naar gekeken. Maar dat is natuurlijk wel zo. Los van het feit dat ik het gewoon irritant vind (het staat duidelijk op de ramen), maar een beetje tolerantie zou best mogen. Maar blijkbaar is mijn tolerantie drempel wat laag de laatste tijd en kan ik niet veel hebben. En los van of het nu 100% klopt, deze opmerking klopt wel. Stress uit zich bij mij dat ik minder tolerant ben, minder kan hebben, gevoeliger ben (dus ook voor geluid).
Duidelijk tijd voor vakantie. Ook voor mij. Afgelopen jaar met een nieuwe studie, stageplek, je werk, je thuis en je sociaal leven, is het allemaal wel een beetje to much. Gelukkig staat de vakantie voor de deur. Het eerste jaar van mijn school is afgerond. Dus daar ligt iets minder werkdruk.
Bizar hoe stress je leven zo insluipt. Want ik weet wel dat ik veel doe, maar die stress kwam er steeds stapje bij beetje meer bij. Tot je uiteindelijk merkt dat je toch niet meer zoveel kan hebben.
Hoe merk jij dat jij stress hebt? En hoe ga je ermee om?
