Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 14 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Deze week leerde Jip mij dat je meer mag spelen in het leven. Jip houdt van rennen, spelen met andere honden, achter ballen aanrennen (en ze nog niet terugbrengen) en trekspelletjes. Jip is altijd in voor een spelletje. Nooit beroerd om even een stukje met je te rennen of om je uit dagen om de bal te gooien. 

En dat deed me beseffen: we spelen in het leven te weinig. We mogen het leven soms wat minder serieus nemen. 

Natuurlijk, iedereen maakt de nodige shit mee. En ik wil echt niet claimen dat je dan vrolijk moet blijven lachen en doen alsof er niets aan de hand is. Maar we mogen het leven lichter benaderen. Het mag wat minder serieus. 

Ik heb er zelf ook een handje van: ik kan zaken nogal snel serieus nemen. Of gesprekken moeten bij mij allemaal betekenis vol zijn. Of als ik weer op een seminar raar sta te dansen helpt het mij om het allemaal wat lichter en luchtiger  te bekijken. Speel wat vaker in het leven en verwonder je in plaats van je te ergeren. We mogen meer dansen en zingen. En al ziet het er niet uit of klink je vals: who cares? 

Of kijk eens hoe je bepaalde taken uitvoert. Moet het dan gelijk perfect? Hoe hoog leg je de lat voor jezelf? Of sta je jezelf toe om fouten te maken. Kan jij er om lachen en door gaan? Opstaan en weer doorgaan. Je mag fouten maken. We verwachten allemaal zo veel van onszelf, we zijn zo serieus. Wanneer is dat in de mode gekomen? 

Ik kan de neiging hebben om iets gelijk de eerste keer goed te doen. Of als iemand voor het eerst bij mij traint: gelijk een perfecte training neer te zetten. Want iemand moet wel het idee hebben, dat je weet wat je doet. Tuurlijk neem ik mijn werk serieus. Maar ik mag er mee om lachen, ik mag het luchtiger bekijken. Want ik ben van mening dat het voor mijn coachee ook veel fijner wordt, omdat het meer ontspannen is. En iemand die ontspannen is, leert veel meer. 

Daarom: denk als Jip en speel! Neem een bal mee (en dan een pingpong bal, want die is zo lekker licht) en speel! Herinner jezelf eraan dat het allemaal niet zo serieus hoeft. Geniet van het leven en je ziet zo veel meer moois om je heen. 

En, was jij diegene die ‘ja’ zei op de vraag: ik ben zo toe aan vakantie. Wees gerust, je was niet de enige. Uit verschillende hoeken kreeg ik te erkenning op mijn blog. Veel mensen in mijn omgeving werken ook van vakantie naar vakantie. Maar hoe zorg je nu dat dat minder wordt, hoe zorg je nu dat het hele jaar als een vakantie voelt. 

In deze blog deel ik de tips voor een meer ontspannen leven.

Doe meer van wat je leuk vindt. 

Hoeveel energie per dag spendeer jij aan dingen waar je energie van krijgt? Van dingen die je echt leuk vindt? Ben je alleen maar voor anderen in de weer, of heb je op een dag ook een paar momenten voor jezelf? 

Beweeg!

Preken voor eigen parochie dit natuurlijk, maar het is zo waar. Zorg dat je meer beweegt. En dan bedoel ik niet gelijk heel veel gaan sporten: maar ‘gewoon’ bewegen. Neem de fiets naar het werk, parkeer de auto verder weg, doe lopend boodschappen, haal de kinderen met de fiets op, ga na het eten een stukje wandelen. Beweeg! Bewegen heeft bewezen: je wordt er gelukkiger van.

Ga naar buiten!

Ja, ook een beetje mijn paradepaardje. Maar buiten zijn, is goed voor je. Met buiten zijn, maak je vitamine D aan. Dat is niet alleen goed voor je botten, huid en haar. Maar buiten zijn maakt je gelukkig. Zoek regelmatig de natuur op en als het even kan zorg dat je daar aan de nodige beweging komt. Sla je gelijk twee vliegen in 1 klap. 

Maak je niet zo druk en pieker niet.

Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wij zijn zo goed om ons druk te maken op zaken die we niet kunnen veranderen. We maken ons druk om het weer, om het verkeer, om de tuin van de buren, om de overlast, om het parkeergedrag van de ander, om … en weet ik wat niet. Hou ermee op. Richt je op jezelf. Het is al moeilijk genoeg om daar verandering in te brengen, laat staan om anderen te willen controleren of veranderen. 

Neem een coach. 

Ze zijn er genoeg, dus dan kan je er net zo goed gebruik van maken! Maar een coach kan je helpen om je verder te helpen in het leven, om zaken te veranderen die je wilt aanpakken in je leven. Je hoeft het niet alleen te doen. 

Eet gezond. 

Och, een open deur? Toch doen we het veel te weinig. We eten te veel bewerkte producten en te weinig volwaardige maaltijden. Sla geen maaltijden over, eet 300 (!) gram groenten per dag, en 2 stuks fruit. Drink voldoende water om je lichaam gehydrateerd te houden. 

Zoek de stilte op. 

Zoek elke dag de stilte in jezelf op. Mediteer en ontspan. Door elke dag 10 minuten de rust in jezelf te zoeken, houd je je geest helder en scherp. Geloof me: je wordt er een beter mens van. 

Integreer deze tips in je leven en ook jij hebt elke dag een beetje vakantie. Wat trouwens niet betekent dat je nooit meer moet gaan reizen, want het blijft een prachtige verrijking van je leven…

Photo: miss smile photography

Vorige week schreef ik dat 13% van de kinderen tot 18 jaar overgewicht heeft. Door gezonder te eten en meer te gaan bewegen zorgen we ervoor dat onze kinderen geen gezondheidsproblemen krijgen. Maar hoeveel moet een kind nu bewegen? 

Vanuit de gezondheidsraad is er een beweegrichtlijn opgesteld. Deze richtlijn is er niet alleen voor volwassen, ook voor kinderen tussen de 4 en 18 jaar. Hierin staat dat kinderen elke dag een uur matig tot intensief moeten bewegen en 3 keer per week spier- en botversterkende oefeningen doen. Denk bij het eerste aan fietsen, touwtjes of trampoline springen en rennen. Bij het laatste kan je denken aan klimmen en klauteren, maar ook dansen, voetbal of volleybal of gewoon buitenspelen.

Als ouder kan je je kind ook stimuleren om meer te bewegen. Denk eens aan de cadeaus die jij je kinderen geeft. Zijn die gericht op meer te bewegen of niet? Is het een telefoon en een tablet of is het een voetbal, springtouw of een step?

Hoe is de slaapkamer ingericht, staat er een tv? En geef je zelf het goede voorbeeld? Doe je alles met de auto? Of ga je samen op de fiets naar school, boodschappen doen of naar het park? 

Wat eet je kind op een dag? Geef je als tussendoor groenten, noten of fruit? Of ga je voor een liga, koek of snoep? En stimuleer je gezonde voeding? Staat er bijvoorbeeld een fruitmand in de kamer. Is het een kast met lekkers waar de kinderen makkelijk bijkunnen? 

Kinderen zullen eerder gaan sporten als jij zelf ook het goede voorbeeld geeft. Hoe leuk is het om samen met je kind te gaan sporten. Samen een potje voetbal, honkbal of misschien wel samen dansen of naar de yoga. 

Ik heb geleerd dat als je kinderen mee neemt in je training en ze erbij betrekt, ze het al heel snel leuk vinden. Je kan van alles een spelletje maken, een spelelement bij bedenken. Of er een wedstrijd van maken, waarbij er natuurlijk meerdere winnaars kunnen zijn 😉

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring en tips. Hoe stimuleer jij je kinderen om meer te sporten? 

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 13 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

De les die hij mij onder andere geleerd heeft is: 1 ding tegelijkertijd. Als je met Jip uitgaat, en dit zal je herkennen als je zelf een pup hebt gehad, dan gaat hij regelmatig ‘gewoon’ zitten.

Hij ziet een andere hond: gaat zitten en bekijkt alles. 
Hij hoort iets: hij gaat zitten en bekijkt alles. 
Hij ziet een eend: hij gaat zitten en bekijkt alles.
Hij heeft gepoept: hij …..

Afijn. Je snapt waar ik heen wil. Pups kunnen maar 1 ding tegelijkertijd. Of observeren, of luisteren, of spelen, of kakken, of wandelen. Ze kunnen nog niet meerdere prikkels tegelijkertijd verwerken. En als het even te veel is: dan gaan ze zitten en nemen de tijd om het op zich in te laten werken. Je moet het nodige geduld hebben als je een pup uitlaat. 

Multitasken bestaat niet.

Maar wat heeft Jip mij geleerd? Dat multitasken niet bestaat. De opmerking: ik ben een man, dus ik kan maar 1 ding tegelijkertijd, slaat nergens op. En dan doel ik op het feit dat een vrouw dat net zo min kan. Uit meerdere onderzoeken is gebleken dat je misschien wel meerdere taken tegelijkertijd kan doen, maar dat die taken niet beter worden uitgevoerd dan wanneer je ze 1 voor 1 achter elkaar doet. We zijn daar niet voor gemaakt.

We mogen terug naar de focus op 1 ding. Het hoeft niet allemaal tegelijkertijd. Het mag met liefde en aandacht gebeuren. Focus maakt de wereld mooier.
Je zal merken dat als je 1 ding tegelijkertijd doet, je beter geconcentreerd bent. Daarnaast train je jezelf om focus te houden. De afleiding van mobieltjes, push berichten, en weet ik veel wat allemaal heeft onze concentratie niet bevorderd. Sterker nog. We kunnen ons slechter concentreren dan we ooit gedaan hebben. Hoe komt dat? We oefenen het niet meer. 

Vind je het moeilijk om je op 1 taak te richten? Je hebt tegenwoordig zat apps die je kan gebruiken om je focus te houden. Zelf gebruik ik ‘Focus Keeper’. Deze app telt 25 minuten af en geeft je dan 5 minuten rust. Dit voor 4 blokken met 30 minuten pauze.
Wil jij je beter concentreren? Sluit dan zo veel mogelijk vensters, haal alle afleiding van je bureau. Dan ga je je pas concentreren en werk je zo veel efficiënter. Maak een 2do-list met maximaal 3 dingen die je die week / die dag voor elkaar wil krijgen. Maak je doelen kleiner en overzichtelijker. Zo maak je sneller, meer kleine stappen en kom je verder.

En: neem af en toe even rust om alles te verwerken, net als Jip. En dat hoeft niet per se met je kont in het gras.

Ken jij mensen die dit weleens tegen je zeggen? Of betrap jij jezelf er weleens op dat je dat zegt? Je bent niet de enige. Afgelopen week raakte ik met een aantal van mijn klanten hierover in gesprek. Nu de vakantie periode is aangebroken hoor ik mensen dit vaak zeggen. Ik kan mij daar altijd over verbazen. 

We hebben een maatschappij gecreëerd waarin het blijkbaar normaal is dat je aan vakantie toe bent. Dat je tussen de vakanties door je zo over de kop werkt, je zo druk bent, en zo veel ‘moet’, dat die vakantie als een verlossing komt. 

Waar zijn we mee bezig?, vraag ik me dan af. Is dat het leven wat we willen leiden? Is dat hoe je je leven inricht? Van vakantie naar vakantie en daar tussen het snot voor je ogen werken? Hoe duurzaam ga jij dan met jezelf om? Loop je een marathon of een sprint? 

Ik hoor je misschien wel denken: Juul, jij hebt makkelijk lullen. Je hebt geen baas, lekker voor jezelf begonnen. Beetje mensen helpen en je eigen uren bepalen. Tja. klopt. Maar ik weet wel waar ik het over heb. Want ik heb zelf ook jaren deze ratrace gelopen. 40 uur werken!? Nee joh: als je kon zeggen dat je minstens 50 uur per week draait, dan doe je pas mee. En daarnaast nog je sport, je vrienden, je huis en weet ik veel wat allemaal. Dure vakantie, verre reizen, het kon niet gekker. Maar voor wie doet je het? Word je daar echt gelukkiger van? 

Waar loop ik voor weg?

Ik heb best veel gereisd, ook veel alleen. Toen ik 18 was werkte ik al 3 maanden alleen in het buitenland. Zelf ben ik jarenlang op zoektocht geweest. Nergens kon ik rust vinden. Het was nooit goed genoeg. En dat maakte me niet gelukkig. Want ik was altijd op zoek naar iets ongrijpbaars. Ik zocht het altijd buiten mezelf. Als ik kon zeggen dat ik gereisd had, dan hoorde ik erbij. Als ik kon zeggen dat ik het hele weekend gewerkt had, dan hoorde ik erbij. Als ik kon zeggen dat ik echt aan vakantie toe was, dan hoorde ik erbij. Wat een onzin. 

Weet je waarom? Want je hoort er al bij. Die ratrace loop je alleen maar tegen jezelf. Je maakt jezelf gek. Stel jezelf de vraag: is dit wat mij gelukkig maakt? Moet het echt altijd meer en meer? Of kan ik ook gelukkig zijn met wat is, met wie ik ben? Waarom werk ik mezelf het snot voor de ogen? Waar durf ik niet naar te kijken? Waar loop ik voor weg? 

Als je voor jezelf accepteert wie je bent, de ruimte inneemt die jij nodig hebt, dan zal je zien dat je niet meer van vakantie naar vakantie werkt. Maar dan is elke dag een uitje. Dan is elke dag vakantie. Je hoeft niet zo hard te lopen, omdat de rest dat doet. Je mag je eigen race lopen, op jouw voorwaarden, met jouw regels. Want ik geloof dat als jij zelf je regels bepaalt: je jezelf niet zo gek maakt dat je zo toe bent aan vakantie. Dan pak je je rust tussendoor. 

Wil je weten hoe? Lees dit in mijn blog van volgende week.

Foto: miss smile photography.

Het Verenigd Koninkrijk is met nieuwe maatregelen gekomen in de strijd tegen overgewicht. Maandag werd er een nieuwe overheidscampagne aangekondigd die Britten moet aansporen om gewicht te verliezen om zo het coronavirus te bestrijden. 

De maatregelen die onder andere genomen worden zijn dat de: “twee voor de prijs van 1”, deals op junkfood niet meer wordt toegestaan. Menukaarten moeten voortaan het aantal calorieën per menu gaan melden en er worden restricties opgelegd op plaatsing van supermarktproducten die hoog in suikers en calorieën zijn bij de kassa. Verder worden advertenties voor junkfood voor 21.00 uur niet meer toegestaan. 

De maatregelen worden genomen vanwege de coronacrisis. Uit cijfers blijkt dat mensen met een BMI hoger dan 40 een veel grotere kans op overlijden aan het coronavirus hebben. Engeland noemt extreem overgewicht 1 van de grootste problemen in het land.

In Nederland liggen de cijfers minder hoog dan in Engeland. Maar ook in ons land heeft 50,1% van de bevolking van 18 jaar en ouder matig of ernstig overgewicht. 

Wat kan Nederland doen? Is het een taak van de overheid om, net als in Engeland, maatregelen te nemen? Moet er een verbod komen op junkfood? Regels voor supermarkten waar ze hun producten neerleggen? Of moeten we goed gedrag belonen? Korting op je zorgverzekeraar als je 2 x per week naar de sportschool gaat. Of moeten ongezonde producten in de supermarkt duurder worden? 

Hoe zou jij gestimuleerd worden om gezonder te leven? 

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 12 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar dit kleine mannetje heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Honden zijn net kinderen, puppy’s zijn net baby’s. Ze poepen, eten en slapen. Zo ook Jip. Jip slaapt tussen de 20 en 22 uur per dag. In de tijden dat hij wakker is, wil hij alles mee maken en heeft hij bakken energie. Hij speelt met alles, hij hapt in alles en springt overal op af. Super leuk …

Maar dat hij zo veel energie heeft, komt omdat hij voldoende rust tussendoor neemt. Jip ligt tussen het spelen, poepen en eten door aan de stekker. Als Jip niet druk is, is hij aan het opladen. Energie sparen voor de rest van de dag. 

En hier mag ik ook, maar velen met mij, iets van leren. Rust nemen. Rust nemen om op te laden om de hele dag door voldoende energie te hebben. We leven in een maatschappij waar alles maar snel moet. Alles moet meer en meer, en steeds sneller: afvallen moet snel, trainen moet zwaarder en ons leven moet een aaneenschakeling van hoogtepunten zijn. We zijn altijd online en willen niets missen. Het is een prestige als je kan zeggen dat je het maar met een paar uur slaap per nacht trekt. Terwijl we onze rust zo hard nodig hebben. 

Steeds meer mensen komen tot het besef dat we ons gek maken met de ratrace waar we onszelf in vasthouden. Vriendinnen om mij heen met kinderen en een fulltime baan racen de benen uit het lijf om alles te bolwerken. Ze moeten overal bij zijn, overal aan voldoen. De kinderen gaan naar elk clubje dat je maar kan bedenken en moeten ook nog eens als beste presteren. Nieuwe cijfers laten zien dat vrouwen tussen de 20 en 35 jaar het meeste kampen met burn-out klachten. We maken onszelf, en elkaar, gek.

Maar nemen wij ook echt de tijd om op te laden? Durven wij onszelf ook eens op vliegtuigmodus zetten? Wat is ervoor nodig om in te gaan zien dat het juist nodig is om zo nu en dan rust te pakken? Een gezond leven wat in balans is, bestaat ook uit rust. De boog kan niet altijd gespannen staan. 

Jip leert mij dat je nog steeds alles meemaakt als je voldoende rust neemt. Misschien maakt hij zelfs meer mee. Juist omdat hij voldoende slaapt. Misschien staat hij meer aan dan wij op de momenten dat hij wakker is. Je kan dus wel jezelf over de kop werken en altijd maar meer en meer vragen van jezelf. Maar hoe lang hou je dat vol? En voor wie doe je het? Word je er echt gelukkig van? Of durven we een stap terug te zetten en tijd te maken voor rust, ontspanning en opladen? 

Ik heb een nieuwe klant. Voor het gemak noemen we hem Piet. Piet is een oude man van 60. Nu hoor ik je denken: nou nou Juul, 60, dat is nog niet zo oud. Klopt. Mijn vader is 68 en dat is geen oude man. Piet wel. Piet zijn rug zit helemaal vast, hij loopt zo krom als een hoepel en na een rondje buiten van 10 minuten wandelen moet Piet bij wijze van spreken aan de beademing. 

Piet gaat met de auto naar het werk. Zit daar 8 uur achter zijn computer en gaat einde van de middag weer met de auto terug. Bewegen doet hij amper. Want alles doet zeer en alles is vermoeiend. Het plezier in bewegen is hem totaal ontnomen. 

Piet heeft in het verleden wel eens gesport. In de sportschool. Daar trainde hij het snot voor zijn ogen maar het moest altijd maar meer van zijn trainer. Zwarte vlekken voor zijn ogen, maar nog steeds was het niet goed genoeg. Hij vond er niets aan. Hij verloor het plezier in bewegen en is sindsdien gestopt. Met alle gevolgen van dien. Zijn lichaam voelde niet meer fijn, bewegen werd steeds moeilijker waardoor hij alleen maar minder en minder ging bewegen. 

Piet vertelde mij dat hij zo graag 30 minuten achter elkaar zou willen lopen. Samen met zijn vrouw. Dan ziet hij anderen wel wandelen en dan snapt hij niet dat het hem niet lukt. Met Piet hebben wij een doel gesteld. Over een jaar kan hij op zijn vakantie 30 minuten onbezorgd met zijn vrouw lopen. Een pracht doel.

Afgelopen week zijn wij begonnen. Eerst met 10 minuten wandelen. Dat ging goed. Piet had na ons gesprek gelijk de daad bij het woord gevoegd en was met zijn vrouw, een stukje, mee gaan lopen. Zij liep 30 minuten, hij keerde na 5 minuten om. Het begin is er. 

Samen met Piet werken we aan de mobiliteit van zijn gewrichten en de flexibiliteit van zijn spieren. Ik heb geen zware materialen bij me. Enkel wat elastieken en een TRX. Maar aan die laatste zijn we niet toegekomen. We trainen op een niveau wat bij Piet past. Een beetje uitdagend, maar met voldoende rust voor herstel. 

En we doen het vooral rustig aan. Mijn grootste belang is dat Piet het plezier in bewegen terugvindt. Dat hij over zijn schouder kan kijken zonder pijn, dat hij iets van de grond kan pakken, dat hij 30 minuten achter elkaar kan wandelen. 

Piet is mijn held, nu al. Met een bepaalde vastberadenheid ging hij de training in. Hij deed het geweldig. Hij zei: ik had nooit gedacht dat je dat met die elastieken kon doen. En: dit zijn bewegingen die ik thuis ook makkelijk kan doen. Klopt Piet. Dat moet je ook zeker gaan doen. De bewegingen zo leuk vinden dat je ze thuis ook doet. 

Dan maak je het verschil. En zal je het plezier in bewegen terugvinden. 

Met mijn trainingen ben ik veel buiten en kom dan ook regelmatig mensen tegen. Met een bolderkar vol trainingsmateriaal en een beachflag die vrolijk wappert trek ik de nodige aandacht. Veel mensen stoppen dan ook even om een praatje te maken. Ze zijn nieuwsgierig naar wat ik doe en van wat ik ben. 

Afgelopen week stopte er een man die graag wilde weten wat ik nu precies doe. Hij had me al een paar keer gezien, maar kon blijkbaar zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Toen ik vertelde wat ik zoal deed kwam de vraag: kan je ervan rondkomen? Deze man, meer dan 20 jaar ouder dan ik, was duidelijk van een andere generatie. Geld verdienen dat doe je door 8 uur per dag voor een baas te werken. De verbazing dat je ook op deze manier kan werken, vond hij maar niets. “Maar daar ben je toch niet heel de dag mee bezig?”, was zijn vraag. Jawel: ik werk minstens, 8 uur per dag aan of in mijn onderneming. En dat wil ik ook. Want, het is meer dan een hobby. Het is een verlening van jezelf wat je succesvol wil maken. 

Hij vond het allemaal maar te onzeker. 

Het is mooi hoe dit verandert. Ik ben van een generatie die een ander pad kiest. Die niet per se zekerheid nodig heeft, om gelukkig te zijn. Ik ben dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om mijzelf, via mijn onderneming, te ontwikkelen. Dat ik de kans heb om mijn hart te volgen en dat te doen wat mij gelukkig maakt. En daar dan ook nog eens geld aan te verdienen. Al is dat voor mij niet het belangrijkste. Mensen helpen te ontwikkelen, mensen begeleiden waardoor zij zich beter voelen is een grotere drijfveer. Ook ik heb 40 uur voor een baas gewerkt, 9 – 5 maandag tot en met vrijdag. En hoe lekker soms ook het warme bad is van zekerheid, weten waar je qua salaris aan toe bent, toch is dat niet voor mij het ultieme. 

Af en toe heb je misschien een wat dikkere huid te kweken om je mannetje te staan. Maar he, daar ben je een krachtpatser voor. 

Ruim 13% van de jeugd heeft overgewicht, dit blijkt uit cijfers van het RIVM. 13%. 

Kinderen met overgewicht hebben later hogere kans op diabetes type 2, hart- en vaatziekten en vroegtijdig overlijden. Kinderen met overgewicht kampen daarnaast, in vergelijking met hun leeftijdsgenoten, vaker met astma, slaapapneu en hebben meer moeite met bewegen. 

En kan het kind hier iets aan doen? Of ligt het bij de ouder of misschien bij school? Wat kunnen wij doen tegen dit probleem? Wat doen wij tegen dit probleem? Afgelopen week raakte ik met voedingsspecialist Antoinette Aris en met eetgedragstherapeut Bianca Hermans in gesprek over dit onderwerp. We erkennen allemaal dat het een probleem is, maar er is zo weinig aandacht voor. We erkennen allemaal dat er iets moet gebeuren. Maar wie zet de eerste stap? Wanneer zeggen we: tot hier en niet verder? 

Antoinette zit zelf in het schoolbestuur en vertelde mij dat het voor de scholen nu niet te doen is om een onderwerp als gezonde leefstijl erbij te pakken. Het is niet dat de wil er niet is, maar het gebrek aan tijd en leerkrachten maakt dat dit soort zaken niet opgepakt worden. 

En wat vertellen we onze kinderen zelf? Zijn wij zelf het juiste voorbeeld? 50,1% van de volwassen heeft overgewicht. Wat leren we onze kinderen? Weten we zelf wel hoe het moet? En laten we dat ook aan onze kinderen zien?  

Wat doet het met het zelfvertrouwen van het kind als het te zwaar is, niet kan meekomen met de sportlessen? Een gezond leven wat in balans is zou je als kind al mogen leren. Zou je als kind al moeten leren. Jong geleerd, is oud gedaan. 

In het najaar wil ik mij extra gaan richten op kinderen, en kinderen met overgewicht. Een beweegprogramma dat in het teken staat van een gezonde leefstijl waar alles bij komt kijken: voeding, rust, mindset en bewegen. Ik wil mij sterk maken om die 13% te verminderen. Ik ben een team van specialisten om mij heen aan het scharen om dit project zo krachtig mogelijk neer te zetten, trainers, diëtisten, het doet allemaal mee. Ben je geïnteresseerd, wil je meedoen of meer informatie over het programma? Schroom dan niet om contact met mij op te nemen.