“Ik let onwijs op mijn eten! Ik drink al 3 maanden niet meer en ik schep nog maar 1 keer op.” Deze week had ik een gesprek met 1 van mijn cliënten over zijn voedingspatroon. Hij viel wel af, maar het ging toch niet precies zoals hij wilde. Zelf was hij wat ontevreden. Hij vond namelijk dat hij heel erg zijn best deed, maar dat het toch te traag ging. Ik vroeg hem naar zijn voedingspatroon. “Wat eet je dan?” Hij begon het op te sommen. 

Terwijl hij opsomde wat hij de afgelopen dagen gegeten had, voerde ik zijn voeding in. We liepen alles af: ontbijt, lunch, avond en tussendoor. Zo gedetailleerd mogelijk. “Welke kaas? Had je boter? Hoeveel scheppen spruitjes? Wat heb je gedronken? 

We kwamen uit op 1430 kcal over een hele dag. En klopt. Dat is niet veel. Vooral als je bedenkt hoeveel kcal deze meneer verbrandt zonder bewegen: 2375 kcal in zijn stofwisseling in rust. 

Korte uitleg: je verbrandt ook kcal als je rust. Je lichaam verbruikt energie voor allerlei taken: temperatuur op peil houden, je hart laten kloppen, celdeling, spijsvertering, stofwisseling etc. Dit is je basale stofwisseling. Dit wordt berekend op basis van gewicht, geslacht, leeftijd en lengte. Je kan je indenken dat iemand die 1m60 is minder verbrand dan iemand die 1m90 is. 

Als alles wat wij ingevoerd hadden in de voeding-app dan zit mijn client veel te ver onder de energie-inname die hij nodig heeft. En dan gaat er wel iets met je lichaam gebeuren. Langdurig te weinig eten of jezelf uithongeren kan zelf leiden tot gewichtstoename. Wat gebeurt er: je lichaam ziet een langdurig te kort aan eten als een mogelijke dreiging van een hongersnood. Allerlei processen leren om met minder energie te werken. Dit doet je lichaam om zichzelf te beschermen en een deel van de voeding wordt direct opgeslagen als vet in plaats van dat het lichaam het gebruikt. 

Ik hoor dit vaak in mijn praktijk: ik eet niet zoveel. En heel vaak klopt dit ook en zijn zij ondervoed. Krijgen ze te weinig voedingsstoffen binnen om ‘normaal’ te leven. Je ziet vaak dat deze mensen een vermoeid lichaam hebben en een vermoeide geest. Zelfs langer slapen biedt dan geen uitkomst.

Wat is dan wel de oplossing? Eten! Voedzaam! 

Aantal tips:

• Volkoren producten in plaats van tarwe
• Laat geraffineerde producten zoveel mogelijk achterwege, hou het puur
• 300 gram groenten per dag
• 2 stuks fruit
• Elke dag voldoende gezonde vetten: avocado, vis, noten, zaden, olie. 

Voor mijn client heb ik een weekmenu opgesteld met 3 volwaardige maaltijden per dag. Met de juiste brandstof krijgt het lichaam weer energie om te herstellen. Als je je auto (lees je lichaam) altijd maar volstopt met de verkeerde benzine dan zal het daar vast een hele tijd goed op rijden. Maar wat gebeurt er met je leidingen? Hoe schoon rijd je? Met de juiste brandstof rijd je niet alleen een stuk verder, je rijdt ook nog eens een stuk prettiger met meer energie. 

Benieuwd naar jouw brandstof? Of wil je meer informatie? Neem eens contact op voor een kennismakingsgesprek. 

Wil je meer lezen over energie-inname en deze spaarstand van je lichaam? Lees dan: de dr. Ludidi Vastenmethode.

Hoe blijf je gemotiveerd om je doel te behalen? In mijn praktijk zie ik dat veel mensen hiermee worstelen. In het begin gaat het makkelijk, ze zijn gefocust en hebben er zin in. Maar naarmate de tijd verstrijkt, en de doelen nog niet behaald zijn, wordt de motivatie minder en minder. Tot uiteindelijk er geen focus meer is en men terugvalt in oud gedrag. 

De sleutel tot je succes is om ook je limbische systeem in je brein te betrekken bij het behalen van je doelen. Dit gebied van je brein reageert op beloning en straf op korte termijn. 

De prefrontale cortex helpt je bij focus houden: scherp blijven, plannen maken en uitwerken. Dit gebied van je hersens is alleen snel moe, het vraagt veel energie. 

Als je dus begint met een goed voornemen dan is je prefrontale cortex vooral actief. Het is nieuw, het is leuk, het gaat bijna vanzelf. Maar je prefrontale cortex kan het niet alleen. Je wilt dit hersengebied laten samenwerken met andere gebieden. Door jezelf te belonen voor het behalen van je doelen, hoe klein ook, hou je het limbische deel actief betrokken. 

Praktijkvoorbeeld. Ik geef mezelf elke dag 1 euro als ik iets gedaan heb waar ik trots op ben. Ik doe dit via internetbankieren en zet dan in de omschrijving wat ik gedaan heb. Dit kan verschillen van: rust gepakt, geen alcohol gedronken, soep gemaakt voor de hele week, gelopen met de hond, etc etc. In de omschrijving schrijf ik op waarom ik mezelf beloon, waarom ik trots op mezelf ben. Ik spaar door tot 100 euro en koop van dat geld dan iets wat ik niet snel zelf voor mezelf zou uitgeven. Mocht je voor iets groters sparen, dan kan je natuurlijk doorsparen.

Ik ken ook iemand die geeft haarzelf echt 1 euro elke dag en stopt dit in een piekenpijp. Ze ziet zo elke keer hoeveel stappen ze al zet richting haar ultieme doel. Daarnaast schrijft ze ook op een post-it wat ze die dag gedaan heeft waar ze trots op is. Ze heeft een pot vol complimenten voor haarzelf. Hoe bijzonder! 

Door op deze manier jezelf te belonen, zie je welke stappen je al gezet hebt. Want het gaat nu eenmaal niet elke dag goed. De ene dag lukt beter dan de andere dag. Maar je ziet wel al hoeveel je al gedaan hebt. Je hebt inmiddels jezelf al 43 complimenten gegeven! Je beloont jezelf voor goed gedrag. En dat motiveert je onwijs om door te gaan.

Hoe kan jij jezelf belonen om door te gaan? 

De laatste dag van de maand neem ik altijd even de tijd om terug te kijken naar afgelopen maand. Wat heb ik allemaal gedaan? Wat heb ik bereikt? Wat ging goed? Waar zie ik ruimte voor verbetering?

Oktober is een donkere maand, de dagen worden korter en de klok gaat ook een uur terug. Waar je in de zomer tot 21.30 uur buiten in het licht traint. Sta je nu al om 19.00 uur in het donker. Ik heb daar altijd moeite mee. Daarnaast is het vaak ook een koude maand. En let’s face it: het is minder lekker om in de regen trainingen te geven dan in de zon.

Juist dan is het voor mij belangrijk om te zien dat ik nog steeds vooruit ga. Dat ik nog steeds stappen zet. Deze maand kwam de Covid-uitdaging weer een stap dichterbij. Je mag maximaal met 4 personen (en een trainer) sporten buiten. Je mag meerdere groepjes maken, maar die mogen niet mengen. Ik koos ervoor om meer lessen aan te bieden, maar wel in kleinere groepen. Ja, het kost mij veel meer tijd. Maar het is een keuze die beter bij mijn manier van coaching past.

En ook al is oktober koud en nat, de ochtenden kunnen juist zo mooi zijn. Fris en kraakhelder. Heerlijk. Ik geloof dat dit het gezondste moment is om te sporten.

Deze maand kreeg ik ook de kans om extra lessen te geven bij SportCity in Leiden. Ik mocht de BodyPump en BodyBalance extra geven en sta daar nu 4 uur op het rooster. De lessen liepen gelijk al goed! Ongelooflijk dankbaar dat mensen de lessen direct weten te vinden.

Tot slot bevond ik mij deze maand 3 dagen in het bos, alleen. Een enorme uitdaging die mij leerde hoe blij ik met mijn onderneming ben. Ook leerde dat weekend mij dat elke situatie, hoe vervelend ook, uiteindelijk over gaat. Je kan je er wel tegen verzetten, maar daar gaat-ie niet sneller van voorbij.
Dus die les neem ik mee in de komende donkere maanden. Die maanden zijn er nu eenmaal, ja ze zijn donker en ja iets natter: maar ze gaan niet eerder voorbij als je je er tegen verzet.

Deze week werd bekend dat vakbond CNV zich zorgen maakt over thuiswerkblessures. In een enquête, die onder de CNV’ers werd gehouden, klaagde 41% van last in schouders, nek of arm sinds ze thuiswerken. 

Ook fysiotherapeuten lieten al eerder weten dat het aantal klachten flink was gestegen sinds mensen door de Corona-crisis meer thuiswerken. De stijging is te verklaren door een verkeerde werkhouding. Zo staat de laptop op de keukentafel, is de stoel te laag en zitten mensen voorovergebogen over de laptop die plat op tafel staat.

Een goede houding achter je laptop is van belang om klachten te voorkomen. Ook door regelmatig te bewegen kan je klachten voorkomen. 

Wat kan je nog meer doen om blessures te voorkomen?

• Kom elk uur achter je laptop vandaan, al is het maar 5 minuten. Ga een rondje lopen, zet een kop koffie of thee: maar zorg dat je van je werkplek weg bent. 
• Probeer niet constant in dezelfde houding te zitten: ga af en toe staan en verander van houding. Zet je laptop ergens anders neer.
• Zorg dat je minstens 30 minuten per dag buiten bent en stevig wandelt. 
• Als je veel voorovergebogen over je laptop zit, worden je borstspieren overactief en je rugspieren onder-actief. Door deze oefeningen te doen, kan je dit veranderen:
  • Stretch je borstspieren door je armen te openen en je duimen naar buiten te draaien. Doe dit minstens 3x per dag en maak setjes van 8 * 20 seconden. 
  • Versterk je rugspieren. Met name de trapezius en monnikskapspier trekken je schouderbladen naar elkaar toe. Deze spieren train je door de schouderbladen naar elkaar toe te trekken en weer te ontspannen. Doe dit ook in 3 setjes van 8 keer, 3 x per dag.
• Pak eens pen en papier om iets op te schrijven ipv kladblok op je laptop. Zo gebruik je weer even andere spieren en zit je weer in een andere houding. 
• Voorkom stress. Voor veel mensen is dit een zorgelijk tijd: we piekeren meer en maken ons zorgen. Door gezond te eten, voldoende te slapen en regelmatig in de buitenlucht te zijn verminder je het stresshormoon, cortisol.
• Ga sporten. Maak je lichaam sterk door weerstandstraining te doen. Dit kan op de sportschool, maar ook buiten en thuis.
• Loop niet te lang door met klachten. Heb je klachten? Ga naar een fysio- of oefentherapeut. Zij helpen je met gerichte oefeningen zodat je weer ontspannen aan het werk kan.

Het afgelopen weekend trok ik in mijn eentje het Kuinderbos in. Zonder boek, zonder telefoon, zonder eten, zonder horloge. Met alleen een Tarp, veel warme kleding en 6 liter water trok ik het bos in de Flevopolder in. 

De afgelopen 2,5 jaar volg ik het Jaarprogramma van 365 dagen succesvol. Dit programma is gericht op persoonlijke ontwikkeling en helpt mij om dichterbij mezelf te komen, keuzes te maken die bij mij passen en het pad te volgen waar ik me goed bij voel. 

Mijn eerste jaar was een jaar vol inzichten, wat heb ik dat jaar veel geleerd. Mijn tweede jaar was een verdiepers jaar. Ik ging een stapje dieper in mijn proces. Mijn derde jaar, ook wel het diamond jaar genoemd, bestaat uit elke maand een bijeenkomst waar je in kleine groepjes met jezelf aan de slag gaat op gebied van hart, ziel en geest. Nog meer in verbinding met je ware ik. 

Vorig jaar werd het Kuinderbos als verdieper al aan mij aangeboden, maar ik was er blijkbaar niet klaar voor en gaf prioriteit aan andere afspraken. Dit jaar werd-ie weer aangeboden. Ik had er zo weinig zin in, dat ik besloot: hier heb je iets te doen. Je gaat het doen.

Zo geschiedde. 

De hele dag krijgen wij alleen maar prikkels. Je telefoon, je laptop, er gebeurt buiten iets, mensen vragen je dingen, de tv staat aan, de radio klinkt, er wordt aangebeld, etc etc. Daarnaast ben ik een druk beestje: ik plan mijn agenda graag vol. Zeg op veel ja, ik vind alles leuk en ren van hot naar her: ik wil niets missen.

Hoe is het als er niets meer is? Wie blijft er van je over? Met die vraag ging ik het bos in. 

Voor mij was de uitdaging: hoe ga ik ermee om als ik opeens niets te doen heb. Hoe overleef ik dit? 

En dan zit je daar: met je thermokleding aan, skibroek, 3 vesten en onder een fleecedeken: twee paar sokken. In de regen. Onder je Tarp. “Wat een ellende”, heb ik een paar keer gedacht. Ook gehuild. Want ik vond mezelf echt heel zielig. “Zit ik hier. Ik lijk wel niet wijs.” 

En weet je wat het mooie is? Het is nu eenmaal zo. Ja, klopt. Ik verveelde me. Ja, klopt het regende (het regende echt heel veel). Maar door hardop: “Ja, ik verveel me nu eenmaal en dat is ok”, te zeggen (ja, ik begon tegen mezelf te kletsen), accepteerde ik de situatie volledig. En was het ook ok om me even zo te voelen. 

En dat moment ging voorbij. 

Ik vond het heftig en de omstandigheden waren erbarmelijk. Maar ik heb het gedaan, en niet om te zeggen: kijk mij eens. Nee, het proces was zo voor mezelf. Ik deed het voor mezelf. Want zelfs zonder prikkels blijft er voldoende over. En laat eens wel wezen, hoe vaak zijn we nu zo veel in de natuur? Zo 1-op-1 alleen met de natuur. Tuurlijk, het regende en het was koud. Tuurlijk het was lekkerder geweest als de zon had geschenen. Maar dat was nu eenmaal niet zo. En het mooie is: die shitload aan regen kan ik nog aan ook. 

Vorige week had ik de eer om mee te kijken met een reïntegratie-traject voor de jongens en meisjes van defensie. Deze club mensen volgen een traject van een paar weken om middels beweging zich emotioneel, mentaal en fysiek weer klaar te stomen om weer terug aan het werk te gaan.

Twee keer per week komen ze samen en gaan onder andere met onderwerpen als slaap, grenzen aangeven, weerbaarheid, balans en voeding aan de slag. Door middel van beweegsessies wordt het gedrag inzichtelijk waardoor dit makkelijker te veranderen is.

Een deelnemer vertelde mij hoe hij bij een 12 minuten loop zo ver ging dat hij moest overgeven. Zodra hij hoorde dat hij nog 1 minuut had, zette hij toch nog even aan. Dit verhaal inspireerde mij om een training te geven om te leren luisteren naar je lichaam.

De afgelopen decennia hebben we geleerd om veel met ons hoofd te werken. Kennis is macht, luidt niet voor niets het gezegde en we leven op dit moment in een ‘kenniseconomie’. Niet een ‘voeleconomie’. En die kennis heeft ons ook veel gebracht. Wat zouden we zijn zonder. Maar door onze cognitie te ontwikkelen, staan we minder in verbinding met ons lichaam, met ons gevoel. Kijk eens naar de aantallen van mensen die uitvallen wegens burn-out klachten. Je kan je afvragen, is dit de beste manier geweest. Zijn we niet te ver gegaan?

Nu snap ik ook dat als je voor defensie werkt, je een bepaalde taak hebt. Je hebt het land te verdedigen en zal dus in situaties komen waarbij je over je grenzen moet gaan. Zeker als het een zaak van leven of dood is, dan ga je niet eerst even rustig voelen. Dan ga je. Punt. En ik snap ook dat je getraind moet worden om dit aan te kunnen.

De training die ik bedacht was een fysiek zware training. Ik liet ze zelf inschatten wat zij dachten te bereiken in een bepaalde tijd. En hoe gaan ze ermee om. Hoe schatten ze zichzelf in? Schat je jezelf te hoog, of te laag in? En waarom doe je dat? Na de 15 minuten van intense work-out vroeg ik ze om op de grond te komen liggen, op hun rug met de ogen gesloten. En eens te voelen. Contact te maken met het lichaam. Van de hakken tot aan de kruin liepen we het hele lichaam langs. Ik vroeg ze stil te staan daar waar hun lichaam extra aandacht vroeg. Hoe is het om te luisteren naar je lichaam?

Als je zwaar fysiek getraind hebt, is het makkelijk om te luisteren. Je lichaam schreeuwt aan alle kanten. Hoe doe je dat als je niet zwaar traint? Hoe doe je het als je veel moet doen voor je werk. Je stress toeneemt en je alleen maar drukker en drukker wordt? Je lichaam geeft nog steeds heel de dag signalen, alleen iets minder hard. De kunst is om daar naar te leren luisteren.

Bij defensie was dit ook de opmerking die ik het meest hoorde: na een zware training voel ik wel de signalen. Maar niet als ik heel de dag achter mijn laptop zit.
En dat is precies mijn punt. Een zere rug, pijnlijke nek of hoofdpijn zijn al voldoende signalen. Maar dat vinden we dan niet nodig om naar te luisteren…

Wist je dat in 2018 38,5% van de vrouwen tussen de 35 – 39 jaar te maken met overspanningsklachten? In datzelfde jaar had ruim 20% van mannen tussen de 41 en 45 jaar deze klachten (cijfers van RIVM). Velen van ons lopen jaren met klachten die uiteindelijk leiden tot uitval. Blijkbaar moeten we ons helemaal tot het gaatje werken, tot we echt inzien dat het niet gaat. Wat mij betreft leren we al eerder te luisteren naar de klachten. De volksgezondheid zal er baat bij hebben.

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 16 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Als Jip dorst heeft, en zijn waterbak is leeg, dan gaat hij al blaffend voor zijn waterbak liggen. Hij blaft net zo lang tot je de waterbak vult. 
Als Jip moet plassen, gaat hij voor de deur zitten en begint te piepen. 
Als Jip moe is, gaat hij liggen (ook al loop je met hem buiten).
Als Jip het warm heeft, ligt-ie met zijn benen wijd op de grond.
Jip zegt wat hij wil. En is daar heel duidelijk in ook. Hij houdt niet rekening met het feit dat je misschien met iemand aan de telefoon zit en je daardoor niets meer van het gesprek hoort als hij blaft. Of dat je geen tijd hebt om hem uit te laten omdat je naar een afspraak moet. Jip neemt zijn ruimte in en houdt totaal geen rekening met jouw mening over hem. 

En ik denk dat wij hier nog wat van te leren hebben van Jip. Want hoeveel mensen durven zich echt uit te spreken? Hoe veel mensen zeggen wat ze echt willen? Of doen wat ze echt willen? Hoeveel hou jij je bezig met de mening van de ander? Hoevaak doe je iets niet omdat je bang bent voor afwijzing? Dat je denkt: wat zal men wel niet van mij denken? 

Opkomen voor je eigen mening, je eigen pad volgen en doen wat jou gelukkig maakt. Dat heeft Jip mij te leren. Jip denkt niet: och wat zal Juliëtte denken als ik blaf? Wat zal ze wel niet van mij vinden?  Hij zegt: hier ben ik. Deal with it.

Mensen die hun eigen pad volgen en geen rekening houden met wat anderen er van denken, inspireren mij altijd. Ze komen krachtiger en gelukkiger over. Stel je bent bang om mensen daardoor kwijt te raken, ligt het dan aan hen? Of aan jou?

Toen ik nog een klein meisje van 10 jaar oud was, zong en danste ik altijd veel met mijn moeder. Een van de nummers waar we altijd op zongen was ‘Englishman in New York’ van Sting. In dit nummer zingt hij een paar keer ‘Be yourself, no matter what they say’. Mijn mams vond en vindt dat altijd een belangrijke zin. Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen.

En laat het nou net geen toeval zijn, dat ik deze woorden als basis van mijn onderneming gebruik. Hoe moeilijk is het om in de huidige maatschappij voor je eigen normen en waarden te staan, want laten we wel wezen. Wat is jouw mening en wat is van een ander? Wat wil je zelf nu eigenlijk? Hoe blijf je overeind in de huidige maatschappij?

Van kleins af aan leren we al dat we in een bepaald stramien moeten volgen. Steek je boven het maaiveld uit, en daar was ik 1 van, dan blijft er niet veel van je heel. Hoe eerlijk is dat? Ik was 8 toen ik van Amsterdam naar Purmerend verhuisde. Een andere stad, een andere school, andere vriendjes en vriendinnetjes. Ik had vooral veel moeite met mij aan te passen op mijn nieuwe basisschool. Ik had veel ‘gedoe’ met leerkrachten. Ik was bijdehand, kreeg veel straf en paste er niet. Ik dreef sommige leerkrachten tot wanhoop. Het enige wat ik deed, was voor mezelf opkomen. Ik zei als ik het ergens niet mee eens was. Maar dat werd daar niet gewaardeerd. Vanaf dat moment leer je dus: als ik anders ben, dan val ik buiten de boot.

Wat een ruk les. Moeten we dan maar allemaal hetzelfde zijn? En of je nu wil of niet, maar zo’n les neem je mee. Meedraaien in de maatschappij, dezelfde mening hebben, hetzelfde zijn. Terwijl we niet hetzelfde zijn! En daar mag je voor staan ook.

Het is fijn om met mensen buiten te werken en ze te laten voelen wie ze echt zijn. Wat hun kracht is. Het logo van krachtpatsers staat in de maansymboliek voor kracht. Omdat ik geloof dat als je jezelf bent, je echt in je kracht staat.

Maar wie zijn we? Wie ben jij? Weet je wie je bent? Hoe dicht sta je bij jezelf? En durf je op te komen voor wie je bent? Ook al is die mening anders. En om dat te durven, om voor je eigen stem op te komen is kracht nodig. Kracht die wij allemaal in ons hebben. Ook al denken we soms van niet.

Daarom vind ik de zin: ‘be yourself, no matter what they say’, ook zo krachtig. Want durf je jezelf te zijn ook al is de stem van anderen nog zo luid?

Ik dank mijn moeder uit de grond van mijn hart dat ze mij deze les heeft geleerd. Wie zou ik geweest zijn, als zij mij die ruimte niet had gegeven. Daarom is deze blog een ode aan haar, omdat het gewoon een geweldig wijf is.

Er is een dame die bij mij traint. Voor dit verhaal noem ik haar Anna. Anna heeft een goed betaalde fulltime baan, twee kinderen, een man en is 40 jaar oud. Anna kwam, net als meerdere dames die ik begeleid, naar mij toe met de wens: ik wil afvallen. De knop was om, er moest nu echt iets gebeuren. 

Anna wil 10 kilo afvallen. Want, zegt ze, als ze 10 kilo afvalt dan … En dan volgt er een hele waslijst. Dan ben ik weer gelukkig met mezelf, dan ben ik tevreden, dan vinden anderen mij aardig, dan … etc etc. 

Ze vertelt over een foto van vroeger. Daar was ik echt gelukkig, zegt ze. Maar het gekke is dat ik mijzelf toen ook al te dik vond. Terwijl als ik naar die foto kijk, denk ik: meid wat maakte je je druk. Ik zou nu een moord doen voor zo’n figuur. 

Ik laat het gesprek even stilvallen. 

Anna, vraag ik. Denk je dat je gelukkig bent als je die 10 kilo kwijt bent? Of vind je dan wel iets anders wat niet goed genoeg is? Of is die 10 kilo dan eigenlijk niet genoeg? Het hadden er ook 15 kunnen zijn? Is het ooit wel goed genoeg, vraag ik haar. 

Anna krijgt tranen in haar ogen. Het is nooit goed genoeg zegt ze. Ik zou zo graag tevreden willen zijn, rust in mijn hoofd hebben en mezelf niet constant naar beneden halen. 

Anna is niet de enige dame die bij mij traint waar uiteindelijk dit verhaal naar boven komt.

Waarom is het nooit goed genoeg?

Wat is dat toch? Waarom doen (sommige) vrouwen dit? Waarom luisteren we zo naar die interne criticus? De dictator waar het nooit goed genoeg voor is. Ik ontmoet de meest slimme vrouwen, allemaal gestudeerd met een dijk van een CV. Maar toch: het kan altijd beter. Het kan altijd meer. Het is nooit goed genoeg. Is dit iets wat we elkaar aan praten? Of speelt er meer dan dat? 

Waarom zijn we zo hard voor onszelf? Wanneer is dat in de mode gekomen? Als ik kijk naar de vrouwen om mij heen, in mijn leven, zijn ze allemaal geweldig. En maken ze van elke dag het beste. Ze werken, zijn moeder, zijn echtgenoot, doen het huishouden, de boodschappen, zijn een vriendin, zorgen voor de ouders, ze houden alles draaiende. En toch: niet goed genoeg. 

Waarom doen we dit? Willen we in die rol zitten? Of is het nu eens tijd om onze schouders eronder te steken en te zeggen: hier ben ik. En dan ben ik misschien een kilo te zwaar of zit mijn haar niet: so what? This is me. En dat is helemaal ok.

Ze hebben schijt aan de wereld.

Ken je van die mannen die met het warme weer met ontbloot bovenlijf gaan fietsen? Ik zeg dit met alle respect: maar dit zijn vaak mannen die net even een paar biertjes te veel op hebben. En toch doen ze het. Ze hebben schijt aan de wereld. Zij willen er zo bij lopen, dus dan doen ze dat. Kijk, mannen zijn geen vrouwen en vrouwen zijn geen mannen. Ik pleit er niet voor dat vrouwen met een ontbloot bovenlijf door de stad moeten lopen (soort feministische golf lijkt dit wel). Maar we mogen wel wat leren van de: schijt aan alles houding. Sta je mannetje, je mag er zijn!

Kijk niet alleen naar wat je niet hebt, wat er niet goed aan je is. Maar zie de schoonheid in jezelf. Wat je allemaal voor elkaar krijgt. Wat je op een dag allemaal doet. Als alle vrouwen dit nu zouden doen, dan geloof ik dat de wereld een stuk vriendelijker zal worden.

Anna en ik gaan eens per week samen naar buiten. Door middel van verschillende beweegsessies leer ik haar om met compassie met zichzelf om te gaan. Met liefde. Ik leer haar hoe het is om je lichaam als vriendin te zien, in plaats van vijand. En gaat het een keer een dag niet: dan gaat het niet. Dat is ook ok. Want elke les en elke dag is er 1. 

Is er al gezegd dat het heet is? Met temperaturen boven de 30 graden, gaan ramen en deuren dicht en worden we lomer en lomer. We zoeken massaal verkoeling door het water op te zoeken. Helaas levert dat ook de nodige files op richting het strand. En laten we wel wezen: in de file staan onderweg naar het strand is zo’n beetje het ergste wat er is. Tijd om dus ook andere manieren van verkoeling te zoeken. 

Onze pup Jip heeft het antwoord op deze zinderende hete dagen: keep it cool. Hoe? Jip is een Friese Stabij van 15 weken oud en hij heeft het zo warm nu. En het vervelende voor honden is dat zij alleen maar afkoeling vinden door middel van hun voetzolen en hun tong. Maar Jip houdt zich gewoon rustig. Hij eet minder en slaapt meer. Is dat het antwoord voor alles? 

Niet voor alles, maar wel voor veel. Doe rustig aan, eet minder of eet licht verteerbaar en zoek je rust. Zoek de koelte. Helemaal midden op de dag. Ga niet liggen bakken en draaien in die bloedhete zon. Zorg dat je voldoende water drinkt en wees voorzichtig met alcohol. 

En mocht je het nu echt te warm hebben, dan kan je er altijd nog zo charmant bij gaan liggen als Jip. Wie weet koelt dat ook wat af.