Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 13 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

De les die hij mij onder andere geleerd heeft is: 1 ding tegelijkertijd. Als je met Jip uitgaat, en dit zal je herkennen als je zelf een pup hebt gehad, dan gaat hij regelmatig ‘gewoon’ zitten.

Hij ziet een andere hond: gaat zitten en bekijkt alles. 
Hij hoort iets: hij gaat zitten en bekijkt alles. 
Hij ziet een eend: hij gaat zitten en bekijkt alles.
Hij heeft gepoept: hij …..

Afijn. Je snapt waar ik heen wil. Pups kunnen maar 1 ding tegelijkertijd. Of observeren, of luisteren, of spelen, of kakken, of wandelen. Ze kunnen nog niet meerdere prikkels tegelijkertijd verwerken. En als het even te veel is: dan gaan ze zitten en nemen de tijd om het op zich in te laten werken. Je moet het nodige geduld hebben als je een pup uitlaat. 

Multitasken bestaat niet.

Maar wat heeft Jip mij geleerd? Dat multitasken niet bestaat. De opmerking: ik ben een man, dus ik kan maar 1 ding tegelijkertijd, slaat nergens op. En dan doel ik op het feit dat een vrouw dat net zo min kan. Uit meerdere onderzoeken is gebleken dat je misschien wel meerdere taken tegelijkertijd kan doen, maar dat die taken niet beter worden uitgevoerd dan wanneer je ze 1 voor 1 achter elkaar doet. We zijn daar niet voor gemaakt.

We mogen terug naar de focus op 1 ding. Het hoeft niet allemaal tegelijkertijd. Het mag met liefde en aandacht gebeuren. Focus maakt de wereld mooier.
Je zal merken dat als je 1 ding tegelijkertijd doet, je beter geconcentreerd bent. Daarnaast train je jezelf om focus te houden. De afleiding van mobieltjes, push berichten, en weet ik veel wat allemaal heeft onze concentratie niet bevorderd. Sterker nog. We kunnen ons slechter concentreren dan we ooit gedaan hebben. Hoe komt dat? We oefenen het niet meer. 

Vind je het moeilijk om je op 1 taak te richten? Je hebt tegenwoordig zat apps die je kan gebruiken om je focus te houden. Zelf gebruik ik ‘Focus Keeper’. Deze app telt 25 minuten af en geeft je dan 5 minuten rust. Dit voor 4 blokken met 30 minuten pauze.
Wil jij je beter concentreren? Sluit dan zo veel mogelijk vensters, haal alle afleiding van je bureau. Dan ga je je pas concentreren en werk je zo veel efficiënter. Maak een 2do-list met maximaal 3 dingen die je die week / die dag voor elkaar wil krijgen. Maak je doelen kleiner en overzichtelijker. Zo maak je sneller, meer kleine stappen en kom je verder.

En: neem af en toe even rust om alles te verwerken, net als Jip. En dat hoeft niet per se met je kont in het gras.

Ken jij mensen die dit weleens tegen je zeggen? Of betrap jij jezelf er weleens op dat je dat zegt? Je bent niet de enige. Afgelopen week raakte ik met een aantal van mijn klanten hierover in gesprek. Nu de vakantie periode is aangebroken hoor ik mensen dit vaak zeggen. Ik kan mij daar altijd over verbazen. 

We hebben een maatschappij gecreëerd waarin het blijkbaar normaal is dat je aan vakantie toe bent. Dat je tussen de vakanties door je zo over de kop werkt, je zo druk bent, en zo veel ‘moet’, dat die vakantie als een verlossing komt. 

Waar zijn we mee bezig?, vraag ik me dan af. Is dat het leven wat we willen leiden? Is dat hoe je je leven inricht? Van vakantie naar vakantie en daar tussen het snot voor je ogen werken? Hoe duurzaam ga jij dan met jezelf om? Loop je een marathon of een sprint? 

Ik hoor je misschien wel denken: Juul, jij hebt makkelijk lullen. Je hebt geen baas, lekker voor jezelf begonnen. Beetje mensen helpen en je eigen uren bepalen. Tja. klopt. Maar ik weet wel waar ik het over heb. Want ik heb zelf ook jaren deze ratrace gelopen. 40 uur werken!? Nee joh: als je kon zeggen dat je minstens 50 uur per week draait, dan doe je pas mee. En daarnaast nog je sport, je vrienden, je huis en weet ik veel wat allemaal. Dure vakantie, verre reizen, het kon niet gekker. Maar voor wie doet je het? Word je daar echt gelukkiger van? 

Waar loop ik voor weg?

Ik heb best veel gereisd, ook veel alleen. Toen ik 18 was werkte ik al 3 maanden alleen in het buitenland. Zelf ben ik jarenlang op zoektocht geweest. Nergens kon ik rust vinden. Het was nooit goed genoeg. En dat maakte me niet gelukkig. Want ik was altijd op zoek naar iets ongrijpbaars. Ik zocht het altijd buiten mezelf. Als ik kon zeggen dat ik gereisd had, dan hoorde ik erbij. Als ik kon zeggen dat ik het hele weekend gewerkt had, dan hoorde ik erbij. Als ik kon zeggen dat ik echt aan vakantie toe was, dan hoorde ik erbij. Wat een onzin. 

Weet je waarom? Want je hoort er al bij. Die ratrace loop je alleen maar tegen jezelf. Je maakt jezelf gek. Stel jezelf de vraag: is dit wat mij gelukkig maakt? Moet het echt altijd meer en meer? Of kan ik ook gelukkig zijn met wat is, met wie ik ben? Waarom werk ik mezelf het snot voor de ogen? Waar durf ik niet naar te kijken? Waar loop ik voor weg? 

Als je voor jezelf accepteert wie je bent, de ruimte inneemt die jij nodig hebt, dan zal je zien dat je niet meer van vakantie naar vakantie werkt. Maar dan is elke dag een uitje. Dan is elke dag vakantie. Je hoeft niet zo hard te lopen, omdat de rest dat doet. Je mag je eigen race lopen, op jouw voorwaarden, met jouw regels. Want ik geloof dat als jij zelf je regels bepaalt: je jezelf niet zo gek maakt dat je zo toe bent aan vakantie. Dan pak je je rust tussendoor. 

Wil je weten hoe? Lees dit in mijn blog van volgende week.

Foto: miss smile photography.

Het Verenigd Koninkrijk is met nieuwe maatregelen gekomen in de strijd tegen overgewicht. Maandag werd er een nieuwe overheidscampagne aangekondigd die Britten moet aansporen om gewicht te verliezen om zo het coronavirus te bestrijden. 

De maatregelen die onder andere genomen worden zijn dat de: “twee voor de prijs van 1”, deals op junkfood niet meer wordt toegestaan. Menukaarten moeten voortaan het aantal calorieën per menu gaan melden en er worden restricties opgelegd op plaatsing van supermarktproducten die hoog in suikers en calorieën zijn bij de kassa. Verder worden advertenties voor junkfood voor 21.00 uur niet meer toegestaan. 

De maatregelen worden genomen vanwege de coronacrisis. Uit cijfers blijkt dat mensen met een BMI hoger dan 40 een veel grotere kans op overlijden aan het coronavirus hebben. Engeland noemt extreem overgewicht 1 van de grootste problemen in het land.

In Nederland liggen de cijfers minder hoog dan in Engeland. Maar ook in ons land heeft 50,1% van de bevolking van 18 jaar en ouder matig of ernstig overgewicht. 

Wat kan Nederland doen? Is het een taak van de overheid om, net als in Engeland, maatregelen te nemen? Moet er een verbod komen op junkfood? Regels voor supermarkten waar ze hun producten neerleggen? Of moeten we goed gedrag belonen? Korting op je zorgverzekeraar als je 2 x per week naar de sportschool gaat. Of moeten ongezonde producten in de supermarkt duurder worden? 

Hoe zou jij gestimuleerd worden om gezonder te leven? 

Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 12 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar dit kleine mannetje heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.

Honden zijn net kinderen, puppy’s zijn net baby’s. Ze poepen, eten en slapen. Zo ook Jip. Jip slaapt tussen de 20 en 22 uur per dag. In de tijden dat hij wakker is, wil hij alles mee maken en heeft hij bakken energie. Hij speelt met alles, hij hapt in alles en springt overal op af. Super leuk …

Maar dat hij zo veel energie heeft, komt omdat hij voldoende rust tussendoor neemt. Jip ligt tussen het spelen, poepen en eten door aan de stekker. Als Jip niet druk is, is hij aan het opladen. Energie sparen voor de rest van de dag. 

En hier mag ik ook, maar velen met mij, iets van leren. Rust nemen. Rust nemen om op te laden om de hele dag door voldoende energie te hebben. We leven in een maatschappij waar alles maar snel moet. Alles moet meer en meer, en steeds sneller: afvallen moet snel, trainen moet zwaarder en ons leven moet een aaneenschakeling van hoogtepunten zijn. We zijn altijd online en willen niets missen. Het is een prestige als je kan zeggen dat je het maar met een paar uur slaap per nacht trekt. Terwijl we onze rust zo hard nodig hebben. 

Steeds meer mensen komen tot het besef dat we ons gek maken met de ratrace waar we onszelf in vasthouden. Vriendinnen om mij heen met kinderen en een fulltime baan racen de benen uit het lijf om alles te bolwerken. Ze moeten overal bij zijn, overal aan voldoen. De kinderen gaan naar elk clubje dat je maar kan bedenken en moeten ook nog eens als beste presteren. Nieuwe cijfers laten zien dat vrouwen tussen de 20 en 35 jaar het meeste kampen met burn-out klachten. We maken onszelf, en elkaar, gek.

Maar nemen wij ook echt de tijd om op te laden? Durven wij onszelf ook eens op vliegtuigmodus zetten? Wat is ervoor nodig om in te gaan zien dat het juist nodig is om zo nu en dan rust te pakken? Een gezond leven wat in balans is, bestaat ook uit rust. De boog kan niet altijd gespannen staan. 

Jip leert mij dat je nog steeds alles meemaakt als je voldoende rust neemt. Misschien maakt hij zelfs meer mee. Juist omdat hij voldoende slaapt. Misschien staat hij meer aan dan wij op de momenten dat hij wakker is. Je kan dus wel jezelf over de kop werken en altijd maar meer en meer vragen van jezelf. Maar hoe lang hou je dat vol? En voor wie doe je het? Word je er echt gelukkig van? Of durven we een stap terug te zetten en tijd te maken voor rust, ontspanning en opladen? 

Ik heb een nieuwe klant. Voor het gemak noemen we hem Piet. Piet is een oude man van 60. Nu hoor ik je denken: nou nou Juul, 60, dat is nog niet zo oud. Klopt. Mijn vader is 68 en dat is geen oude man. Piet wel. Piet zijn rug zit helemaal vast, hij loopt zo krom als een hoepel en na een rondje buiten van 10 minuten wandelen moet Piet bij wijze van spreken aan de beademing. 

Piet gaat met de auto naar het werk. Zit daar 8 uur achter zijn computer en gaat einde van de middag weer met de auto terug. Bewegen doet hij amper. Want alles doet zeer en alles is vermoeiend. Het plezier in bewegen is hem totaal ontnomen. 

Piet heeft in het verleden wel eens gesport. In de sportschool. Daar trainde hij het snot voor zijn ogen maar het moest altijd maar meer van zijn trainer. Zwarte vlekken voor zijn ogen, maar nog steeds was het niet goed genoeg. Hij vond er niets aan. Hij verloor het plezier in bewegen en is sindsdien gestopt. Met alle gevolgen van dien. Zijn lichaam voelde niet meer fijn, bewegen werd steeds moeilijker waardoor hij alleen maar minder en minder ging bewegen. 

Piet vertelde mij dat hij zo graag 30 minuten achter elkaar zou willen lopen. Samen met zijn vrouw. Dan ziet hij anderen wel wandelen en dan snapt hij niet dat het hem niet lukt. Met Piet hebben wij een doel gesteld. Over een jaar kan hij op zijn vakantie 30 minuten onbezorgd met zijn vrouw lopen. Een pracht doel.

Afgelopen week zijn wij begonnen. Eerst met 10 minuten wandelen. Dat ging goed. Piet had na ons gesprek gelijk de daad bij het woord gevoegd en was met zijn vrouw, een stukje, mee gaan lopen. Zij liep 30 minuten, hij keerde na 5 minuten om. Het begin is er. 

Samen met Piet werken we aan de mobiliteit van zijn gewrichten en de flexibiliteit van zijn spieren. Ik heb geen zware materialen bij me. Enkel wat elastieken en een TRX. Maar aan die laatste zijn we niet toegekomen. We trainen op een niveau wat bij Piet past. Een beetje uitdagend, maar met voldoende rust voor herstel. 

En we doen het vooral rustig aan. Mijn grootste belang is dat Piet het plezier in bewegen terugvindt. Dat hij over zijn schouder kan kijken zonder pijn, dat hij iets van de grond kan pakken, dat hij 30 minuten achter elkaar kan wandelen. 

Piet is mijn held, nu al. Met een bepaalde vastberadenheid ging hij de training in. Hij deed het geweldig. Hij zei: ik had nooit gedacht dat je dat met die elastieken kon doen. En: dit zijn bewegingen die ik thuis ook makkelijk kan doen. Klopt Piet. Dat moet je ook zeker gaan doen. De bewegingen zo leuk vinden dat je ze thuis ook doet. 

Dan maak je het verschil. En zal je het plezier in bewegen terugvinden. 

Met mijn trainingen ben ik veel buiten en kom dan ook regelmatig mensen tegen. Met een bolderkar vol trainingsmateriaal en een beachflag die vrolijk wappert trek ik de nodige aandacht. Veel mensen stoppen dan ook even om een praatje te maken. Ze zijn nieuwsgierig naar wat ik doe en van wat ik ben. 

Afgelopen week stopte er een man die graag wilde weten wat ik nu precies doe. Hij had me al een paar keer gezien, maar kon blijkbaar zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Toen ik vertelde wat ik zoal deed kwam de vraag: kan je ervan rondkomen? Deze man, meer dan 20 jaar ouder dan ik, was duidelijk van een andere generatie. Geld verdienen dat doe je door 8 uur per dag voor een baas te werken. De verbazing dat je ook op deze manier kan werken, vond hij maar niets. “Maar daar ben je toch niet heel de dag mee bezig?”, was zijn vraag. Jawel: ik werk minstens, 8 uur per dag aan of in mijn onderneming. En dat wil ik ook. Want, het is meer dan een hobby. Het is een verlening van jezelf wat je succesvol wil maken. 

Hij vond het allemaal maar te onzeker. 

Het is mooi hoe dit verandert. Ik ben van een generatie die een ander pad kiest. Die niet per se zekerheid nodig heeft, om gelukkig te zijn. Ik ben dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om mijzelf, via mijn onderneming, te ontwikkelen. Dat ik de kans heb om mijn hart te volgen en dat te doen wat mij gelukkig maakt. En daar dan ook nog eens geld aan te verdienen. Al is dat voor mij niet het belangrijkste. Mensen helpen te ontwikkelen, mensen begeleiden waardoor zij zich beter voelen is een grotere drijfveer. Ook ik heb 40 uur voor een baas gewerkt, 9 – 5 maandag tot en met vrijdag. En hoe lekker soms ook het warme bad is van zekerheid, weten waar je qua salaris aan toe bent, toch is dat niet voor mij het ultieme. 

Af en toe heb je misschien een wat dikkere huid te kweken om je mannetje te staan. Maar he, daar ben je een krachtpatser voor. 

Ruim 13% van de jeugd heeft overgewicht, dit blijkt uit cijfers van het RIVM. 13%. 

Kinderen met overgewicht hebben later hogere kans op diabetes type 2, hart- en vaatziekten en vroegtijdig overlijden. Kinderen met overgewicht kampen daarnaast, in vergelijking met hun leeftijdsgenoten, vaker met astma, slaapapneu en hebben meer moeite met bewegen. 

En kan het kind hier iets aan doen? Of ligt het bij de ouder of misschien bij school? Wat kunnen wij doen tegen dit probleem? Wat doen wij tegen dit probleem? Afgelopen week raakte ik met voedingsspecialist Antoinette Aris en met eetgedragstherapeut Bianca Hermans in gesprek over dit onderwerp. We erkennen allemaal dat het een probleem is, maar er is zo weinig aandacht voor. We erkennen allemaal dat er iets moet gebeuren. Maar wie zet de eerste stap? Wanneer zeggen we: tot hier en niet verder? 

Antoinette zit zelf in het schoolbestuur en vertelde mij dat het voor de scholen nu niet te doen is om een onderwerp als gezonde leefstijl erbij te pakken. Het is niet dat de wil er niet is, maar het gebrek aan tijd en leerkrachten maakt dat dit soort zaken niet opgepakt worden. 

En wat vertellen we onze kinderen zelf? Zijn wij zelf het juiste voorbeeld? 50,1% van de volwassen heeft overgewicht. Wat leren we onze kinderen? Weten we zelf wel hoe het moet? En laten we dat ook aan onze kinderen zien?  

Wat doet het met het zelfvertrouwen van het kind als het te zwaar is, niet kan meekomen met de sportlessen? Een gezond leven wat in balans is zou je als kind al mogen leren. Zou je als kind al moeten leren. Jong geleerd, is oud gedaan. 

In het najaar wil ik mij extra gaan richten op kinderen, en kinderen met overgewicht. Een beweegprogramma dat in het teken staat van een gezonde leefstijl waar alles bij komt kijken: voeding, rust, mindset en bewegen. Ik wil mij sterk maken om die 13% te verminderen. Ik ben een team van specialisten om mij heen aan het scharen om dit project zo krachtig mogelijk neer te zetten, trainers, diëtisten, het doet allemaal mee. Ben je geïnteresseerd, wil je meedoen of meer informatie over het programma? Schroom dan niet om contact met mij op te nemen.  

Sinds 1 maand hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is 11 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar dit kleine mannetje heeft je ook wat lessen te leren.

De les waar ik mij deze week erg bewust van werd is: kleine stapjes. Nu ben ik hier sowieso al een voorstander van. Maar Jip drukte me even met de neus op de feiten. Voor Jip is alles nieuw, spannend en eng. Alles wat je nieuw met hem doet, moet je weloverwogen doen, en rustig aan.
Afgelopen weekend namen we Jip mee op de boot. Hier zijn we graag in de zomer en als het weer meezit willen we er ook nog wel eens overnachten. Voor ons dus belangrijk dat de hond zich thuis voelt op de boot. Zij boot-avontuur bracht mij naar de les over kleine stapjes. Want voor je de boot op kan, heb je een steiger over te gaan. Een smalle plank, hoog en aan beide kant water zonder houvast. Wij banjeren hier met spullen en tassen overheen alsof het niets is. Maar voor Jip was het anders.

Het moment dat ik hem op de steiger zette, durfde hij geen kant op. Hij stond doodstil met zijn staart tussen zijn benen. Hij keek me aan met een blik: ik ga nergens heen. Tillen, dat is wat jij mag doen. Ik zak door mijn knieën en zet een paar stappen naar achter en roep de hond. Maar nee, Jip blijft waar hij is. Oké, dacht ik, de stap is duidelijk te groot. Waardoor ik vervolgens een grote stap naar hem toe zette waardoor hij nog maar 1 stap hoeft te zetten en bij mij is. Nog eens roepen: en ja hoor. Jip zet een stap. Nog eens proberen, weer zet ik een flinke stap naar achteren en roep Jip. Maar nee, te groot. Oké, je hebt gelijk: kleiner en ik kom dichter naar hem toe. En dat was ok. Jip overbrugt onze afstand. Zo liep ik, achteruit, en Jip vooruit over de steiger. Elke keer een stukje verder bij hem weg zodat hij het vertrouwen kreeg: ik kan dit. Als we vervolgens op de kade staan juich ik hem toe en zeg ik hoe trots ik op hem ben.

De les van Jip: neem kleine stapjes en wil niet te snel gaan. Neem de tijd om alles in je op te nemen, en vertrouwen te krijgen in wat je doet. Pas als je dat hebt, is het tijd voor de volgende stap.

Voor 10 dagen lang heb ik meegedaan aan het ‘Eetexperiment’ van Voeding Leeft. Tien dagen een experiment om te ervaren wat gezonde voeding met je doet. De basis principes van dit experiment waren: onbewerkt eten, plantaardig eten als basis, en lekker eten met aandacht. Het menu was voor 10 dagen al voor je vastgesteld. 3 maaltijden per dag en als je echt nog honger had, werden er suggesties gedaan voor een tussendoortje.

Om maar gelijk op dat laatste in te gaan: dat was bijna niet nodig. De 3 maaltijden per dag waren zo voedzaam dat je tussendoor geen trek had. Mijn guilty pleasure is snacken rond 16 uur. Maar met dit experiment had ik hier totaal geen behoefte aan.

Wat aten we onder andere? Het ontbijt was de ene keer overnight oats met appel, zaden en pitten, havermoutpannenkoekjes, een smoothie van rode biet of een omelet.
Je lunch bestond of uit soep met brood, een rijkgevulde salade of een muffin van ei. Het avondeten was bijvoorbeeld zalm in witte wijnsaus met kriel of Indiase kip met paprika en snijboontjes.

Met plantaardig als basis aten we wel 350 gram groente en fruit per dag. En je mag het leuk vinden of niet: maar eet groente en je voelt je gezonder. Durf in elke maaltijd te experimenteren met groenten. Zorg dat het de basis van je dieet is. Je zal het verschil merken.

Wat ik vaak in mijn praktijk merk, is dat mensen bang zijn om te eten. Want, zo is de overtuiging, dan kom je aan. Maar niets is minder waar. Als jij drie volwaardige maaltijden per dag eet, hoef je geen calorieën te tellen en snoep je een stuk minder tussendoor. Het resultaat? Meer energie, betere slaap en betere concentratie (al was dat laatste voor mij wat lastig met een pup van 10 weken oud in huis). En misschien ook wel wat kilo’s minder op de weegschaal.
Voor mij was het in ieder geval een mooie Eye-opener dat ik ook nog wat te leren heb over de grootte van de maaltijden.

Er zijn 2 stromingen: 1 stroming zegt: 3 maaltijden per dag, geef je spijsverteringsstelsel tussendoor rust. De ander gaat voor 3 maaltijden met maximaal 3 tussendoortjes. Wat ik heb gemerkt na dit experiment is dat mijn voorkeur uitgaat van 3 maaltijden. Je bent dan ook minder met eten bezig en kan je concentreren op andere zaken. Ook fijn.

Mijn advies?

– Ga dus voor 3 volwaardige maaltijden per dag.
– Groenten, groenten, groenten en nog eens groenten. Zorg dat je het eet. Bij je ontbijt, lunch en avondeten. Wij eten massaal te weinig groenten. Je zal het verschil merken. Durf een goede maaltijd te nemen, zo heb je de rest van de dag minder trek.
– Eet gevarieerd: denk in kleur op je bord.