Eén van mijn grootste uitdagingen als ondernemer is het schuldgevoel. Het schuldgevoel als ik niets produceer of geen afspraak heb. Ik werk nu 3 jaar voor mezelf en nu (pas!) merk ik dat hier wat verandering in komt. Het schuldgevoel was steeds aanwezig en was gericht op iedereen dus maandag tot en met vrijdag een kantoorbaan had.

Ik werk al fulltime sinds mijn 21ste, begonnen als journalist bij (toen nog) WebRegio.nl. Daar werkte ik 5 dagen in de week van 9 – 17 uur. Ik had 2 mannen als leidinggevende. Leuke gasten waar je mee kon lachen en waar altijd flauwe opmerking vandaan kwamen. Als je 5 minuten te laat binnenkwam, hoorde je: “goedemiddag”.  Had je een vrije dag was het: “fijne vakantie.” 

Super onschuldig natuurlijk, maar ik kon dat slecht hebben. Daar ben ik een soort van gedrild dat je werkt als je aanwezig bent en dat dat toch echt van 9 – 17 is. 

Ik heb 14 jaar die mentaliteit gehad. En ik kan je zeggen: die schud ik niet makkelijk af. Even tussen de middag naar de supermarkt om boodschappen te doen? Wat zullen anderen wel niet denken! Ik hoor toch te werken op die tijd! Uitslapen op een dinsdag? Ben je mal! Ik liet mij niet tegenhouden door dit soort gedachten en ging wel naar de supermarkt (uitslapen gaat me nog even te ver…), maar het was niet van harte.

Als ik wel eens andere ondernemers spreek, vinden ze dat juist lekker. Je eigen uren bepalen. En bepalen dat je gewoon naar de supermarkt kan, of even naar het strand op donderdagmiddag. Ik vind het verschrikkelijk en voel me schuldig tegenover de hele wereld. Ik hoor iets nuttigs te doen en wandelen op het strand is niet nuttig …. Terwijl ik beter weet. Een onderneming bouw je op ook door ook te ontspannen, ruimte voor stilte, ruimte om te mijmeren. En dat doe ik ook. Ik luister niet naar die gedachte en weet ook dat het belangrijk is om die rust te nemen. Maar man. Dat kost mij wat. 

Waarom ik dan een onderneming heb? Omdat ik het verschil wil maken. De vrijheid dat ik zelf bepaal wat ik doe en geen verantwoording hoef af te leggen, vind ik heerlijk. Het feit dat ik zelf bepaal dat ik een krachtpatser-programma maak, dat ik er zelf voor kies om een opleiding te volgen, vind ik een genot. 

En hoe raak ik dat schuldgevoel kwijt? Tijd. En elke keer als die gedachte op duik, begroet ik hem. Hé daar is-ie weer! En dan leg ik even uit hoeveel uur ik al gedraaid heb deze week en dat een ritje naar de supermarkt echt niet het einde van mijn onderneming betekent. En ik kan je vertellen: ik word er steeds beter in. 

Zelf-vertrouwen is gebaseerd op zelf-acceptatie en je gevoel van zelf-effectiviteit. Je zelf-acceptatie is de waarde die jij jezelf geeft: hoe waardevol vind ik mij als persoon? Accepteer ik mezelf zoals ik ben, met alles wat ik ben. Met mijn krachten en mijn zwaktes. Bij zelf-effectiviteit gaat het erom in hoeverre jij de verantwoordelijkheid voor je eigen leven neemt. Overkomt alles je? Of ben je zelf de bestuurder van je eigen leven. 

Als deze pijlers stevig staan, heb je zelfvertrouwen. 

Ken je van die mensen die de omgeving en anderen overal de schuld van geven? Die in een slachtoffer rol leven, alles ligt aan de ander. “De presentatie ging niet goed, want de internetverbinding was slecht.”

“Hardlopen gaat niet, want het regent.”

“Gezond eten lukte niet, want ik was moe.” 

“Een boek uitlezen lukte niet, want de tv stond aan.”

Excuses. 

Excuses om je leven uit te stellen. Excuses om vooral maar geen verantwoordelijkheid te nemen. Is het niet het weer, is het wel de buurman of misschien stonden de sterren verkeerd. Klagen over je leidinggevende in plaats van te kijken hoe jij de situatie zelf kan veranderen. Klagen over die ene collega, maar zelf niet de verantwoordelijkheid nemen om de relatie te verbeteren. Klagen over je slechte conditie, maar vervolgens niets doen om fitter te worden. 

Iemand die wel zijn verantwoordelijkheid neemt en van wie de zelf-effectiviteit dus hoog is, noemen we ook wel pro-actief. Je kijkt wat je zelf in een situatie kan veranderen. Je kijkt hoe jij kan verbeteren. Je kijkt naar je eigen cirkel van invloed. Stephen Covey heeft hier in zijn boek over de 7 eigenschappen van effectief leiderschap een hoofdstuk aan besteed. Mensen die geen verantwoordelijkheid nemen, richten zich op de cirkel van betrokkenheid. En kijken vooral buiten zichzelf. Mensen die zich richten op hun cirkel van invloed kijken hoe zij, in de omstandigheden waar ze inzitten, er het meeste uit kunnen halen. 

Mensen die pro-actief zijn, zoeken naar een oplossing in plaats van dat ze alleen maar bezig zijn met het probleem. Mensen die pro-actief zijn bepalen zelf de weersomstandigheden in plaats van dat ze naar de regenbuien kijken en klagen dat ze nu niet naar buiten kunnen. Als je van jezelf wil bepalen hoe pro-actief je bent, kijk eens op welke cirkel jij je richt. Op die van invloed of die van betrokkenheid? Welke woorden gebruik je? Kijk je vooral naar de ander? 

In het krachtpatser-programma is dit een onderdeel van de training. Naast bewustwording van waar jij je op richt, ga je het ook fysiek ervaren. Hoe voelt het om zelf in een oefening de leiding te nemen. Hoe voelt het als een ander bepaalt wat je moet doen. Dit doen we door de bokshandschoenen aan te trekken en te sparren. Kan je de leiding nemen? Kan je bepalen wanneer iemand mag stoten en wanneer niet? Door zelf te ervaren hoe het is om de leiding te nemen, verantwoordelijkheid, kan je dit ook in het dagelijks leven toe passen. Het krachtpatser-programma is hierdoor zeer effectief in het vergroten van je zelfvertrouwen. 

Bij mensen die weinig zelfvertrouwen hebben ontbreekt het vaak aan zelf-acceptatie of zelf-effectiviteit. Als 1 van deze pijlers wankelt, loopt het zelfvertrouwen een deuk op. 

Zelf-acceptatie, het woord zegt het al, is het accepteren van jezelf. Van alles van jezelf. Ook je tekortkomingen, ook dat waar je minder blij mee bent. Zelf-acceptatie is ook wel de waarde die jij aan jezelf toe kent. Vind je jezelf waardevol? Of moet je eerst aan van alles voldoen voordat je jezelf goed genoeg vindt? Moet je eerst een studie afmaken om een stap richting een nieuwe carrière te maken? Moet je eerst 10 kilo afvallen voordat je blij bent met jezelf? Moet je eerst het hele huis schoonmaken voordat je jezelf een goede moeder kan noemen? Als je van jezelf vindt dat je eerst van alles moet voordat je compleet bent, kijk je als het ware onvolwaardig naar jezelf. Je vindt jezelf pas volwaardig als je aan allerlei eisen voldoet. 

Dodelijk vermoeiend. 

En zal ik je eens wat vertellen? Je zal nooit goed genoeg zijn. Want als je die 10 kilo bent afgevallen, of als je het huis hebt schoongemaakt, dan volgt er altijd wel weer een andere opdracht. Dan is er altijd wel weer iets te doen om aan te voldoen. En zo blijf je maar bezig. Ik ben helemaal voor jezelf ontwikkelen, het beste uit jezelf halen en jezelf af en toe een trap onder je kont geven om dingen te doen die spannend zijn. Maar ik accepteer daarbij wel dat het spannend is. Maar ik vind mezelf niet minder omdat ik het spannend vind, of leg mezelf van alles op voordat ik een volgende stap mag zetten. Of voordat ik een liefdevolle vriendin ben. Dat ben je al. Ook als het soms niet zo voelt. 

Die interne criticus, die stem in ons hoofd die zegt dat het nooit genoeg is, is een gemeen mannetje. Althans bij mij is het een mannetje. Deze stem gaat soms flink tegen mij tekeer. “Krachtpatsers zal nooit succesvol worden!”, schreeuwt-ie. Of: “Wie zit er nu op jou te wachten?”. “Wat weet jij er nu van”, ook zo’n lekkere… Ik kan mijzelf door deze stem naar beneden laten halen. Of, ik achterhaal waarom die stem er is en waar-ie mij voor behoed. Voor mij is het behoeden van teleurstelling. Mocht die stem gelijk hebben, dan bespaar ik mij de teleurstelling als het niet lukt. Of als het niet slaagt. Gelukkig luister ik er niet meer naar. Anders had krachtpatsers nooit bestaan, was ik nooit naar Bali gegaan, had ik nooit in Frankrijk gewoond, had ik nooit het programma van 365 dagen succesvol gedaan. Dan had ik op de bank gezeten wachtend op een leven wat ik wilde hebben maar nooit gedaan heb. 

Met het krachtpatser-programma geef ik inzicht in jouw interne criticus en gaan we het eerst ervaren door je in beweging te zetten. Allerlei oefeningen komen langs om te leren krachtig te staan. Om weerstand te bieden tegen die stem, die stem die je naar beneden haalt. Hoe voelt het om krachtig te staan, ook al sta je op een wiebelige ondergrond. Hoe pas je jezelf aan om toch overeind te blijven? Hoe blijf je staan ook al doet iemand zijn best om je om ver te krijgen? Dit kan met allerlei materialen, van touwen, tot elastieken, door te boksen. Door te ervaren en te voelen hoe je krachtig staat in elke situatie, is de verandering in gang gezet. En kan je dit gevoel mee nemen het dagelijks leven in. Het gevoel is makkelijker naar boven te halen. Eén van mijn trainees zei hierover: “Ik heb het idee dat ik door het bewegen verder en dieper kom dan als ik bij mijn therapeut op de bank zit. Het lijkt alsof ik er makkelijker bij kom.” 

Het krachtpatser-programma is gericht voor jou als je merkt dat je weinig zelfvertrouwen hebt, als je meer in contact wil staan met je lichaam en beter je grenzen wil aangeven. In dit programma van 4 weken leer je jezelf  op een speelse manier beter kennen op een dieper niveau. Dit programma wordt 4 keer per jaar aangeboden. De eerst volgende is eind maart. Hiervoor is nog beperkt plek en kunnen zich nog 4 mensen aanmelden. De volgende training zal in juni plaatsvinden.

Voor meer informatie kan je op deze pagina kijken. Heb je een vraag stuur mij dan een bericht (zie onder aan de pagina). Sparren om te horen of dit programma iets voor jou kan betekenen kan altijd. 

In deze blog besprak ik zelf-acceptatie. In een volgende blog zal ik het hebben over zelf-effectiviteit. De tweede pijler als het gaat om zelfvertrouwen.

Eens per maand zet ik iemand in de spotlight die in mijn ogen, of in de ogen van een ander, een krachtpatser is: iemand die staat voor wie hij is, die durft aan zelfonderzoek te doen en iemand die niet vlucht als het moeilijk wordt. De krachtpatser van februari is Fabio D’Agata.

Stel jezelf eens voor: wie ben je, wat doe je? 

Mijn naam is Fabio D’Agata, die heb ik te danken aan mijn Italiaanse vader. Ik ben oprichter en directeur van SPAT Verandert, auteur van het boek Intelligent Bewegen en professioneel spreker. Utrecht is de stad waar ik woon, samen met mijn jonge gezinnetje. Als alles goed gaat komt er binnenkort een kleintje bij. Je hoort het al, ik ben in een bijzondere levensfase beland.

Terwijl ik de fijne kneepjes van het vaderschap ontdek, ben ik als directeur eindverantwoordelijk voor SPAT Verandert. Een bedrijf dat lichaamsbeweging inzet voor gedragsverandering. De methode die we hierbij gebruiken, de onderbouwing en persoonlijke toelichting ervan heb ik opgeschreven in het boek Intelligent Bewegen. Schrijven doe ik graag, spreken ook, maar ik beweeg nog het liefst!

Jij bent voor mij een krachtpatser omdat

Fabio werd door de eerste krachtpatser die in deze rubriek aan het woord was, Gerben, aangewezen om de volgende reden. Gerben: “Ik vind dat je een echte krachtpatser bent als je vanuit een overtuiging andere mensen probeert te helpen. De wijze waarop Juliëtte dit gedaan heeft, vind ik prachtig en heb ik heel veel respect voor.  Laatst hoorde ik toevallig een podcast waar Fabio D’Agata, die kennen we allebei, vertelt hoe het vinden van een oplossing voor zijn eigen angsten resulteerde in een concept voor intelligent bewegen waarin hij mensen helpt met behulp van bewegen hun levensdoelen te bereiken.”

Wat heb je afgelopen jaar geleerd?

Ik heb geleerd dat als er dingen écht onder druk komen te staan, mensen hun ware aard laten zien. Om te beginnen bij mezelf. Ik ben ook écht op de proef gesteld. Normaal gesproken staat er al een verhoogde druk op een jong gezin en het ondernemerschap met alles risico’s die daarbij horen. Ik houd wel van een gezond druk, maar Corona voerde die druk nog eens flink op. Er zijn momenten geweest dat ik alles op alles moest zetten om mezelf goed te blijven verzorgen, om te voorkomen dat ik in paniek zou raken of extreem gefrustreerd zou worden.

Bij SPAT moesten we onze eigen gezondheid en die van anderen beschermen, maar tegelijkertijd ook razendsnel digitaliseren en onze plannen wijzigen. Kunnen we op elkaar aan nu het erom gaat? Blijven we financieel gezond? Wat doen onze opdrachtgevers? En dan heb ik het nog niet eens over mijn thuissituatie waar ik, als kersverse vader, soms ook niet weet wat ik aan moet met een krijsende dochter (blijkbaar kreeg ze tandjes…).

Nu kan ik zeggen dat ik mezelf weer een stukje beter ken en de band met mezelf sterker is geworden. Dat geldt ook voor de band die ik heb met de mensen om mij heen. De spanning kon hoog oplopen en dat is voor niemand makkelijk. Er zijn daarom ook mensen geweest die zich van een minder chique kant hebben laten zien of zelfs zonder overleg de stekker uit de samenwerking hebben getrokken. Maar gelukkig is dit heel schaars. Je kunt zeggen dat ik heb geleerd om ongelooflijk dankbaar te zijn voor alle mooie mensen om mij heen. 

Wat is je grootste ontdekking dit jaar geweest?

Dat ik een vader kan zijn voor mijn dochter. Zelf heb ik dat helaas nauwelijks mogen ervaren en vanwege dat gebrek, was ik zoekende. En dat ben ik soms nog steeds, maar ik ontdek steeds vaker de vader in mij. Dat is een volstrekt nieuwe ervaring. De vaderrol komt thuis goed van pas en soms ook in het werk. Mijn goede vriend Gudo zei laatst tegen mij dat hij het inspirerend vond hoe ik mijn vaderschap omarmde (terwijl we het er nauwelijks over hadden gehad) en mijn vriendin zei laatst: “Je ziet er anders uit, je ziet eruit als een vader.” Dat voel ik dan ook diep vanbinnen en dan moet ik wel even slikken. Het is geweldig om dit deel in mij te ontdekken. 

Wat is je grootste uitdaging geweest dit jaar?

Dat zijn er nogal wat! Als ik deze vraag heel concreet mag insteken, dan heb ik meer moeite dan ooit om lekker te bewegen. Dat zou je misschien niet verwachten van een grote liefhebber die er zijn vak van heeft gemaakt en er dagelijks mee bezig is, maar eerlijk is eerlijk. Met het hele pakket nu is het best lastig. Maar ik wil én kan niet zonder (intelligent) bewegen. 

Gelukkig zijn er oplossingen! Mijn advies naar mezelf en aan anderen is: leg de lat nu midden in een crisis lekker laag. Wees lief voor jezelf. Wandel veel, fiets en ga actief de dag door. En als alles meezit, speel een heerlijk potje tennis. Als het moet, zet ik een eigen trainer in om mee aan de slag te gaan. Deze tijd schreeuwt om mensen als jij, Juliette!

Stel: je mag 20 jaar terug in de tijd? Wat zou je tegen jezelf willen zeggen?

Ontspan.

Wiens verhaal moeten wij echt horen en is volgens jou een krachtpatser? 

Met veel plezier geef ik het stokje door aan Ferko Öry. Vroeger was hij kinderarts en nu zet hij zich vol in voor een betere jeugdzorg. Het is een bijzondere man met een verhaal, dat voel je direct. Kort geleden hoorde ik in de wandelgangen dat hij een zeer bijzonder levensverhaal heeft en deze op papier heeft gezet. Ik ben zo benieuwd geworden dat ik zelf uit kijk naar zijn verhaal!