Ik heb geen zin meer. Ik ben er klaar mee. Wat een stomme oefening. 

Herken je dit wel eens als je traint? Grote kans dat je dan tegen je emotionele grens bent aangelopen. Bij sommige van mijn klanten train ik ze op het ervaren van hun grenzen. Die emotionele grens zegt misschien wel: het is wel goed zo. Ik ben er klaar mee. Terwijl je fysieke grens misschien wel hoger ligt.

Vorige week deed ik een aantal oefeningen met een van mijn klanten. Deze jonge jongen wil graag wat gewicht verliezen en vindt het moeilijk om door te zetten. Ik liet hem een complexe oefening doen: hij moest in een plank komen staan en plank jacks maken. Hierbij spring je met je voeten wijd en weer naar binnen terwijl je je handen op de grond staat. Je kan je misschien wel voorstellen hoe lastig en zwaar deze oefening is. Alle druk is op je schouders en op je handen. Daarnaast spring je steeds waardoor er van alles beweegt en zeer gaat doen. Bij deze jongen kroop zijn shirt ook omhoog. Je zag zijn frustratie en begon met 1 arm zijn shirt naar beneden te trekken, terwijl hij doorging met de oefening. Binnen 10 seconden gaf hij het op. Hij zuchtte diep en zei: Ik ben er klaar mee. 

Ik vroeg hem wat er gebeurde waarop hij zei: ik vind het een stomme oefening.
“Wat zegt je lijf”, vroeg ik hem. “Had je nog door kunnen gaan.” Hij wachtte even voor hij antwoord gaf en zei toen: “Ja, ik had nog wel door gekund.” 

Ik vroeg hem of hij dit herkende in zijn dagelijks leven. Wat gebeurt er als iets frustreert, of het gaat niet zoals hij wil. Wat doet hij dan? Gooit-ie dan ook de handdoek in de ring? 

En ja, dat deed hij. Hij herkende zijn eigen gedrag terug in een oefening. Door deze oefening te doen, verankerden we als het ware de ervaring in zijn lijf. Waardoor hij veel eerder bewust zal zijn van zijn gedrag.

Deze week zie ik hem weer en zal ik hem weer wat vervelende oefeningen geven. Zo leert hij nieuw gedrag aan, waarbij hij ook luistert naar zijn lichaam. 

Eens per maand zet ik iemand in de spotlight die in mijn ogen een krachtpatser is. Iemand die alles uit het leven haalt, goed voor zichzelf zorgt en verantwoordelijkheid neemt over zijn eigen leven. Deze maand niet 1 maar 2 krachtpatsers. Anne en Saskia, deze twee dames trainen nu ruim 6 maanden bij me. Elke keer is het weer een feest om met ze te werken: hun enthousiasme, hun inzet en hun positieve instelling maakt het een feest om ze te trainen.

Stel jezelf eens voor:

Wij zijn Saskia en Anne. Saskia is 33 jaar en woont samen met Jan en zoontje Joep (2) in Voorhout, en werkt als coördinator van het team huiselijk geweld bij de gemeente Zoetermeer. Anne is 29 jaar en woont samen met Marc in Sassenheim, en werkt als beleidsmedewerker in het sociaal domein van de gemeente Haarlemmermeer. We hebben beiden een kantoorbaan en werken sinds corona voornamelijk thuis. Het thuiswerken begint, ondanks het gemis van collega’s, langzaam wel te wennen. Maar de hele dag achter een bureau of keukentafel binnen zitten gaat wel steeds meer tegenstaan. We proberen daarom voor zoveel mogelijk telefoontjes naar buiten te gaan en wandelend te overleggen.

Wat heb je afgelopen jaar geleerd:

Afgelopen jaar hebben we geleerd om weer wat meer in het sportritme te komen. Na verschillende sportschoolabonnementen en soms in één week drie keer sporten en dan weer een maand niet, hebben we in oktober 2020 het roer omgegooid door zes weken lang in een kleine groep, drie keer in de week te trainen. We kregen voedingsadviezen en leerden gezonder te leven. Na deze zes weken zochten we een vervolg. Via een bekende zijn we toen bij Juliëtte gestart. Door haar steun en enthousiasme lukt het om nog steeds drie keer in de week te sporten. We hebben het sportritme te pakken!

We merken nu dat we in het sportritme zijn gekomen en ons oprecht beter zijn gaan voelen. Bewegen maakt gelukkiger! Heel cliché maar waar. Dat is een belangrijke les die we ook echt ervaren hebben. Daarnaast is een sportmaatje heel belangrijk! Iemand die je kan stimuleren om ook te gaan sporten en toch te kiezen voor die gezonde keuze.

Juliëtte had laatst een mooie uitspraak. Ze zei ‘We lijden altijd een beetje. Het hoort er misschien wel bij. Als we gezond eten, ‘lijden’ we want we snakken naar ongezond eten, en als we heel ongezond eten lijden we ook want we voelen ons schuldig dat we niet gezond eten en ook loop je het risico om op langer termijn te lijden (denk aan overgewicht, diabetes, hoge bloeddruk etc.). Op deze manier lijd je altijd een beetje.’’ Dit was heel herkenbaar en proberen we nu in gedachten te houden! 

Wat is je grootste ontdekking dit jaar geweest?

Dat het kan. Drie keer in de week sporten en een gezonde levensstijl hebben. Ook met een klein kind, een drukke baan, tijdens een grote verbouwing of in welke situatie je ook zit. Natuurlijk zijn er altijd complicerende factoren, maar het kan zolang je het prioriteit geeft. 
Maar ook hebben we meer geleerd over ons lijf. Niet alleen voeding en bewegen hebben invloed op je lijf, we hebben meer geleerd over de werking van ons brein en de invloed van hormonen op je lijf en hoe je hier rekening mee kunt houden.

We zijn samen bijna 21 kilo afgevallen sinds oktober en zijn tot de ontdekking gekomen dat we trots zijn! Op elkaar én op onszelf!

Wat is je grootste uitdaging:

De balans vinden tussen gezond eten en sporten en alles af en toe even laten gaan. Voor ons beiden is het, na een weekend vol gezelligheid (lees: vrienden, eten en drinken) moeilijk om de switch naar gezond weer te maken. Het is bij ons altijd een beetje alles of niets. We associëren gezelligheid ook altijd met drankjes en lekker eten. 

Het helpt dan echt dat je hier elkaar weer alert op maakt en dat de sportmomenten ingepland staan voor de rest van de week. Dat we Juliette dan weer zien, die ons met veel enthousiasme laat zweten en wist je datjes deelt over gezond versus ongezond leven: dat helpt om weer te focussen op onze doelen!

Ook een uitdaging is kunnen genieten zonder schuldgevoel. Zolang het doel is: afvallen, voelt elke ongezonde snack of glas alcohol als ‘niet ok’. Lange tijd was dit ons doel, dit maakte het ook een overzichtelijk ‘project’, we werkten ergens naartoe. Nu komen we tot het besef dat dit project langzaam aan over moet gaan naar een levensstijl, dit is het en dit moeten we volhouden, er zit geen einddatum aan. Onze uitdaging is dus dit volhouden, genieten zonder schuldgevoel en elkaar hierbij blijven helpen!

Stel: je mag 20 jaar terug in de tijd. Wat zou je tegen jezelf zeggen?

Laat het nooit zo ver komen. Haha! Nee hoor grapje. Maar wel: heb geduld om je doelen te bereiken, maak je doelen inzichtelijk. Dus echt visualiseren. Bijvoorbeeld door elke week op een a4tje je doelen voor die week op te schrijven en dan op de koelkast te plakken. Of naar je maatje appen wat je deze week wil gaan doen.  We jakkeren als een soort siamese tweeling hier doorheen en komen er nu achter dat dit geen projectje is maar een structureel iets, een way of life. Dat moet het worden… En we gaan van fase naar fase door elke keer weer een nieuw doel voor ogen te hebben. En laat je niet afleiden door mensen in je omgeving die jouw doelen niet steunen. Omring je met mensen die je positieve energie geven. En misschien nog een tip: schaf het hamsterboek aan! Ook een tip van Juliëtte. ‘De hamster in je brein’. Daarvan hebben we geleerd dat het heel fijn is als je minstens 1 iemand om je heen hebt die weet waar je mee bezig bent en wat je voor ogen hebt. Die je kan bereiken en waarmee je kan praten over je doelen en valkuilen. Vraag dus om hulp! En je eigen doelen op 1 zetten, daarop focussen! Dat is helemaal niet egoïstisch. Dat is juist voor jezelf zorgen en voor jezelf kiezen. Als je blijer bent met je eigen lichaam en leven straal je dat ook naar anderen uit. 

Wiens verhaal moeten wij echt horen en is volgens jou een krachtpatser?

Voor de volgende krachtpatser vd maand willen we Steven nomineren! Saskia kent Steven al jaren, hij is getrouwd met Maaike (een goede vriendin van Saskia). Een grote vriendelijke reus, altijd sterk in lijf en leden geweest en nu ondanks flinke tegenslag weer op zoek gegaan naar mogelijkheden om fit te blijven. Ook al is het geen voetbal.. hij heeft zich onlangs aangesloten bij de club van Juliette! Heel veel respect voor zijn manier van ‘in het leven staan’ en daarom via deze weg een blijk van waardering, een aanmoediging, een applaus, een dikke duim en een digitale knuffel!

Een recept waar ik zelf echt mijn vingers bij op eet. Deze is heerlijk!

Ingrediënten voor 1 persoon (10 minuten bereiding):

• 2 sneetjes volkoren (zuurdesem) brood
• 1 verse makreelfilet of uit een blikje (op water)
• 1 el mayonaise
• 1 grote hand groene (gemengde) bladsla (veldsla, spinazie, rucola, botersla etc.)
• 5 kleine tomaatjes
• 1⁄4 komkommer
• 50 gram feta
• extra vierge olijfolie
• (balsamico) azijn
• snufje peper
• optioneel: handje groene of zwarte olijven en/of kappertjes
  
  

Prak de makreel of laat de makreel uit het blikje uitlekken. Meng met een vork de mayonaise door de makreel en voeg peper toe. Smeer het op twee volkoren (zuurdesem) boterhammen (of houd het apart als je het meeneemt).
Doe een hand bladsla naar keuze op een bord of in een meeneem bakje, halveer de tomaatjes en snijd de komkommer in kleine stukjes. Leg dit boven op de salade en verkruimel de feta erboven. Ook lekker met een paar groene of zwarte olijven. Serveer met een flinke scheut olijfolie en eventueel wat azijn (houd eventueel apart als je het meeneemt).

Tip! Ook lekker met een eetlepel kappertjes door de makreel.

Smoothies zijn een perfecte manier om meer groenten binnen te krijgen. Als je er tenminste voor zorgt dat het overgrote deel van je smoothie uit groenten bestaat. Vandaag deel ik een groene smoothie met je.

• spinazie (twee flinke handen)
• bleekselderij (2 stengels gesneden)
• komkommer (gesneden)
• gember (2 cm)
• kokoswater (200 ml)
• mango (100 gram)

Meng alle ingrediënten in een blender. Vind je de smoothie te dik? Voeg dan extra water toe.

Ik was nooit zo fan van boerenkool. Vroeger aten wij dit niet veel thuis omdat mijn vader het niet lust. Maar sinds kort heb ik toch ontdekt hoe lekker het is en verwerk ik het graag in soepen en in shakes. Vandaag deel ik graag een heerlijke pittige boerenkoolsoep met je. 

Boerenkool wordt als superfood in Amerika gezien. Wij als Nederlanders weten al langere tijd dat deze krachtpatser gezond is. Daarnaast wordt boerenkool in Nederland geteeld, waardoor het in de herfst en winter een duurzame groente is om te eten. 

Boerenkool bevat meer vitamine C dan een sinaasappel, 4 keer zo veel zelfs: in 100 gram boerenkool zit 120 mg vitamine C, in een 100 ml sinaasappel: 50 mg. Boerenkool zit vol met vitamine K wat een belangrijke functie heeft bij bloedstolling en is een belangrijk bouwstof voor je botten. Daarnaast bevat boerenkool veel Kalium, dit is belangrijk voor je vochtbalans en een gezonde bloeddruk. 

Voor de soep heb je de volgende ingrediënten nodig:

• 450 gram bevroren (biologische) boerenkool
• 1 courgette
• 1 peper
• 2 groenten bouillonblokjes
• 400 ml kokosmelk
• 1 liter water
• sap van 1 limoen
• 2 teentjes knoflook
• 1 ui
• olijfolie
• zout&peper

Bereidingswijze 

• Snij de ui en peper in stukjes. Als je niet van pittig houdt, houd de zaden apart. En pers de knoflook. Fruit de ui, samen met de knoflook en de peper in een beetje olijfolie. Het is klaar als de ui een beetje glazig wordt. 
• Snij de courgette en meng dit samen met de boerenkool in de pan bij de ui, peper en knoflook. Laat dit 5 minuten bakken op middelhoog vuur. 
• Meng de bouillon en de kokosmelk erbij. Roer goed door, zet dan de deksel op de pan en laat het geheel minstens 15 minuten zachtjes doorkoken.
• Na 15 minuten gebruik je een krachtige staafmixer of een keukenmachine om het geheel tot een gladde massa te maken. 
• Proef en meng er limoen, zout&peper naar smaak aan toe.

En nee. Ik heb het niet over je verjaardag. Maar over andere belangrijke momenten in je leven: momenten die het vieren waard zijn. Iets wat je succesvol hebt afgerond, een eerste stap die je gezet heb richting een gezonde leefstijl. Vier jij dat?

Ik niet.

Afgelopen jaar heb ik, ondanks deze bizarre tijd, heel veel te vieren gehad. Het loopt lekker. Doelen die ik stel, behaal ik. Mensen weten me te vinden: krachtpatsers is een succes. Mijn business coach Inge Schrier (ja, ik heb een hele toffe coach. Kijk eens op haar site) helpt mij hierbij. Samen bepalen we nieuwe doelen. Regelmatig vraagt ze aan me: “Ga je het nog wel even vieren?” Ik moet er altijd om lachen, zeg dat ik het zal proberen, maar dat het waarschijnlijk niet gebeurt. En 9 van de 10 keer klopt het ook. Ik vier mijn successen niet.

Hoe zit dat? Waarom niet? Vier jij je successen? De vraag die laatste bij mij rees was: ja, maar hoe vier je het eigenlijk? ‘Iets vieren’, voelt voor mij niet als iets dat je kan afvinken. Als in: ik drink een glas champagne, ik vink het af: het is gevierd. Blijkbaar werkt deze voor mij niet. Ik heb ook een spaarpotje: ik geef mezelf telkens 1 euro als ik vind dat ik die dag iets gedaan heb, wat mij verder heeft gebracht. Wat goed is gegaan. Er staat inmiddels flink wat geld op. Maar uitgeven doe ik maar niet. Ik ‘vier’ het niet.

Kan ik het wel?

Afgelopen zaterdagochtend gaf ik een outdoor-training voor 14 man. Ze waren allemaal druk in de weer, de sfeer zat er goed in. Er werd flink gesport. Op dat moment besefte ik: dit heb ik voor elkaar gekregen. Maar dat lukte mij pas toen ik het letterlijk van een afstand bekeek en iedereen zo bezig zag. In dat moment ‘zakken’, kost moeite en tijd. Je hebt uit je hoofd te gaan en te voelen. Stil staan. Beseffen wat je bereikt hebt.

En misschien heb ik dat op dat moment wel gevierd. Stilletjes in mijzelf. Zonder champagne en zonder slingers. En is vieren niet per se iets wat je doet, maar wat je voelt.

“Laat je zusje mee spelen, ook al is het voor spek en bonen.”
“Je mag mee doen, maar dan doe je mee voor spek en bonen.”

Ik heb dit vroeger vaak te horen gekregen. Ik heb 2 oudere broers en ben ook close met mijn neef en nicht, die beide ook ouder dan ik zijn. Ik wilde altijd graag met de grote ‘jongens’ mee doen. Maar mocht dat niet. Ze vonden mij veel te jong en te stom. Als mijn broers gingen voetballen, ging ik voor hun voeten lopen met mijn loopkarretje. Ik vond het zo interessant. Zij heel irritant.

Onlangs ben ik erachter gekomen dat ik deze belemmerende overtuiging nog bij mij draag. Ik wil graag met de grote jongens mee doen, en moet heel erg mijn best doen om erbij te horen. Maar ik zal altijd ‘voor spek en bonen meedoen.’ In mijn liefdesrelatie en relatie met vrienden heb ik hier nog regelmatig last van (ik hoor er niet helemaal bij), maar ook in mijn onderneming: ik ben nog een kleintje. En ik doe nog niet helemaal mee.

Wat onzin is natuurlijk.

Maar het is fascinerend wat zo’n gedachte voor effect heeft hoe je naar jezelf kijkt, hoe je jezelf wegcijfert. Want niemand anders doet het: jij doet het allemaal zelf. Ik hou mezelf figuurlijk klein en leef met de gedachte dat ik altijd voor spek en bonen mee doe. Niemand die het de laatste 20 jaar nog tegen mij gezegd heeft (misschien wel langer, maar dat weet ik niet zeker.). Ik hou die gedachte zelf in stand, ik hou zelf vast aan die waarheid. Wat geen waarheid is.

Beseffen dat je deze belemmerende overtuiging hebt, is de eerste stap. Het besef. En zien dat je die gedachte hebt en er van een afstand naar kijken. En vooral: inzien dat-ie niet waar is. Dat is de eerste stap naar vrijheid. Naar genezing.

Spek en bonen, dat was vroeger. Nu ben ik die grote jongen, en speel ik wel degelijk mee.

Eens per maand zet ik iemand in de spotlight die in mijn ogen, of in de ogen van een ander, een krachtpatser is: iemand die staat voor wie hij is, die durft aan zelfonderzoek te doen en iemand die niet vlucht als het moeilijk wordt. De krachtpatser van april is: Carolien Wijnberg.

Carolien is voor mij een krachtpatser omdat ze een doorzetter is, al vindt ze zelf van niet. Ze heeft afgelopen jaar zulke mooie stappen gezet. Ze heeft zo veel bereikt, ze is niet alleen fysiek sterker (en slanker ;)) geworden, maar ook mentaal. Ze komt altijd sporten, in weer en wind. En ook bij een flinke tegenslag in de vorm van een rugblessure, zet ze haar schouders eronder en pakt de draad weer op. Ze verdient het om eens in het zonnetje te staan, want dat zou ze nooit uit zichzelf doen en ze is zo goed bezig. Carolien, ga zo door want je bent zo goed bezig! 

Stel jezelf eens voor: wie ben je, wat doe je?  Ik ben Carolien Wijnberg, 45 jaar oud en getrouwd met Arno. Ik kom uit Amsterdam maar sinds 5 jaar woon ik met veel plezier in Sassenheim. Nadat ik jaren als verpleegkundige in diverse ziekenhuizen aan het bed heb gestaan heb ik 3 jaar geleden de overstap gemaakt naar de 112 meldkamer. Hier neem ik voor de regio Hollands Midden de telefoontjes voor ambulanceaanvragen aan. Soms heftig maar heel mooi werk. In m’n vrije tijd ga ik, in de normale wereld zonder corona, graag uit eten, naar de film, de natuur in en op reis. Met de camper door Canada staat al in de startblokken, wachten is op groen reislicht… Laten we hopen dat dit snel weer mag allemaal…

Wat heb je afgelopen jaar geleerd?

Het afgelopen jaar heb ik weer ervaren (want geweten heb ik het stiekem denk ik altijd wel al) dat ik een leuker en sterker mens ben als ik ook wat liever ben voor m’n lijf. De balans tussen hoofd en lijf is weer eens heel duidelijk geworden. Bewegen en gezond eten zijn leuker en op lange termijn een betere beloning voor jezelf dan een zak chips en een serie op de bank. 

Wat is je grootste ontdekking dit jaar geweest?

Als ik al m’n abonnementsgelden van sportscholen gespaard had had ik er een dikke auto van kunnen kopen of een wereldreis van kunnen maken zeg ik altijd. Zwemmen, fitness, hardlopen, boksen, ik heb het allemaal geprobeerd en ook allemaal niet volgehouden. Maar in de zoveelste poging op zoek naar beweging (van lopend naar zittend werk merk je namelijk aanzienlijk in alle vezels van je lichaam) kwam ik bij Juul terecht. En haar aanpak, motivatie, geduld in combinatie van buitenlucht en afwisseling maakt dat ik het leuk vind en dus al bijna een jaar volhoud. Dus niet het bewegen omdat het moet maar iets zoeken dat ik leuk vind en bij me past maakt dat het z’n vruchten afwerpt. Ik ben blijer, sterker en 25 kilo lichter!

Wat is je grootste uitdaging geweest dit jaar?

Zoals ook Rome en Parijs niet op een dag gebouwd zijn kun je ook niet van de een op de andere dag een ander, zelfverzekerdere vrouw zijn. Geduld is niet mijn sterkste kant, en helemaal niet als het mezelf betreft en dat vind ik nog wel eens lastig. Ik moet genieten van kleine successen en niet meteen het grote geheel willen aanpakken. Leren en veranderen doe je een heel leven lang. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik met deze nieuwe levensstijl nog een heel leven te leren en veranderen heb…

Stel: je mag 20 jaar terug in de tijd? Wat zou je tegen jezelf willen zeggen?

Wees lief voor jezelf, je mag er zijn.

Wiens verhaal moeten wij echt horen en is volgens jou een krachtpatser? 

Ik kan hierbij geen namen noemen maar ik vind de deelnemers van je Krachtpatserprogramma heel dappere mensen. In groepsverband met de billen bloot en onzekerheden die al jaren de jouwe zijn willen en durven aanpakken vind ik heel dapper en krachtig.

Eerste deelnemers ronden krachtpatser-programma succesvol af: een fysieke, mentale en emotionele training om je zelfvertrouwen te vergroten.

Afgelopen januari was het zo ver. De eerste ronde van het krachtpatser-programma ging van start. Een (fysieke) training met als doel: ‘vergroot je zelfvertrouwen.’ Het bleek een doorslaand succes.

Voor deze training vond ik 6 proefpersonen die deze pilot wilden ondergaan. 6 totaal verschillende mensen, de leeftijd ging van twintigers tot veertigers, van man tot vrouw, van full-time job tot thuis met een burn-out. Het had niet beter kunnen zijn. Doordat het zo’n gemêleerde groep was, leerde ik precies voor wie het programma was. Leerde ik precies bij wie het wel aansloeg, waarom en bij wie niet en waarom niet.

Deze 6 helden zijn 6 weken met mij en de rest opgetrokken. Elke training begon fysiek waarbij 1 onderwerp centraal stond:

• lichaam leren voelen
• grenzen aangeven
• power posing
• verantwoordelijkheid nemen.

Naast dat iedereen een zeer intensieve fysieke begeleiding van de trainer kreeg, de trainingen waren met duo’s op 1 trainer, kreeg ook nog eens iedereen 2 persoonlijke gesprekken. Een intake, hoe sta je in de wedstrijd? En een evaluatie? Wat ging goed, wat niet? Wat moet anders?

De gedachte achter dit programma is dat het lichaam de sleutel tot antwoorden is. Door middel van beweging en sport schakelen we het denken uit en gaan we voelen en ervaren. Het bleek voor sommigen een doorbraak. Jaren van therapie leverde niets op, ze gingen bewegen en bam: er gebeurde iets. Het lichaam blijkt de sleutel tot succes. De beweging en de oefeningen zijn niet alleen maar fysiek. Er zit iets achter. Als trainer ontlok je gedrag, gedrag om mensen iets in te laten zien. Om een doorbraak te creëren. Natuurlijk, een stuk rennen leegt je hoofd, maar wat als je een opdracht krijgt? Hoe ga je er dan mee om? Een opdracht die gericht is op het vergroten van je zelfvertrouwen. Wat doet dat met je? En welk gedrag valt je op? In de trainingen regent het kwartjes. Maar ook later nog als we gezamenlijk (via zoom dit keer) de trainingen nabespreken. Ervaringen delen, elkaar helpen en herkenning bij anderen hebben, zorgt voor verbinding. Hierdoor was ook juist diegene die het groepsverband eigenlijk niets vond, al snel ook iemand die zich kwetsbaar opstelde. De groep ving haar op.

Bij de trainingen komt ook een deel theorie kijken, theorie die je, als het goed is, in de praktijk hebt ervaren. Want als het gaat om power posing: wat vertel je tegen jezelf? Wie is dat stemmetje in je hoofd? En als het gaat om je grenzen aangeven, op je strepen staan: om welk reden kies je ervoor om iets tegen je zin in te doen? Wat zit daarachter? En als het gaat om verantwoordelijkheid nemen: doe jij dit in je leven? Laat je je leiden en overkomt alles je? Of ben je zelf de baas? Bepaal jij zelf de regels waar je naar leeft?

De training is bedoeld voor mensen die letterlijk en figuurlijk vastzitten in hun leven. Mensen die in beweging willen komen, maar niet weten hoe. Te vaag? Ok, let op:

• voor de perfectionisten, die zichzelf nooit goed genoeg vinden
• voor diegene die zichzelf altijd met anderen vergelijken
• voor diegene die een negatief zelfbeeld hebben of negatief over zichzelf praten
• voor diegene die niet goed in hun lijf zitten
• voor diegene die veel stress ervaren
• voor diegene die zich overspannen / gespannen zijn
• voor diegene die in een burn-out zitten
• voor diegene die niet weten wat ze willen
• voor diegene die al jaren alleen maar naar het hoofd luistert
• voor diegene die de verbinding met zijn lichaam mist.

Ik ben dolenthousiast over deze training en ik geloof oprecht dat ik je kan helpen. Maar ik kan me ook voorstellen dat het heel eng is. Het enige wat ik dan kan zeggen: ervaar het en je zal het effect heel snel merken.

Na deze training stonden deelnemers letterlijk rechter op. Een aantal waren overweldigd van het effect. “Ik heb voor het eerst in lange tijd aangeven dat iemand bij mij een grens over was gegaan. Ik ben zo trots op mezelf.” De training gaf iedereen inzicht in zijn gedrag: “Ik zie nu in hoe ik tegen mezelf praat en weet hoe ik mezelf een halt toe moet roepen.” Maar ook: “Ik zie nu in hoe ik altijd maar aan ieders verwachtingen wil voldoen en mijzelf daardoor compleet voorbij loop.”

“Ik heb in 4 weken tijd stappen gezet, die mij afgelopen jaren maar niet lukte.” Een deelnemer benoemde dat zij met de fysieke trainingen verder kwam dan haar met jaren therapie niet lukte.

Ben je naar aanleiding van bovenstaand verhaal nieuwsgierig geworden, heb je interesse of een vraag? Stuur mij dan eens een berichtje. Babbelen kan altijd.

De eerst volgende trainingen starten op:

Groep 2 training start 20 maart
Groep 3 training start in juni
Groep 4 training start in september

Bij krachtpatsers zijn we sinds begin maart weer begonnen met outdoor-traingen in groepen. Mag dat dan weer? Ja, wel op de manier hoe wij het doen.

Vanuit de Rijksoverheid zijn de volgende regels gesteld voor buiten sporten:

• er moet minimaal 1,5 meter tussen tweetallen zijn
• er mogen meerdere tweetallen tegelijk sporten als er maar minstens 3 meter afstand tussen de tweetallen is
• er mag geen groepsles gegeven worden, de instructeur loopt rond om mensen te helpen maar niet om dezelfde groepsles te geven.

En zo is het dan ook precies hoe wij het bij krachtpatsers doen. Wij sporten met maximaal 8 personen. Er worden 4 groepjes van tweetallen gemaakt die allemaal hun eigen training volgen. De trainer loopt rond voor instructies. De groepjes worden afgebakend middels pionnen en staan ruim uit elkaar.

Er is geen inmenging van de groepjes onderling.

Kijk voor meer informatie op rijksoverheid.nl