‘Neem je hoofd eens niet zo serieus’ zei Juul ooit tegen me tijdens een bootcamp-les. Een half jaar later en een zelfvertrouwen-training verder begreep ik pas wat ze toen bedoelde.
Zonder dat ik het zelf had zien gebeuren had ik mezelf door omstandigheden zo afgesloten van mijn eigen gevoel dat ik geen dingen meer deed omdat ik ze ‘wilde’, maar omdat ik ze ‘moest’. Ik ‘moest’ dingen van anderen, en daarnaast ‘moest’ ik ook nog dingen van mezelf. Ik werd geleefd. Ik zat volledig in m’n hoofd. Gevangen in verwachtingen van anderen en van mezelf. En hoe meer ik in mijn eigen hoofd kroop om te bedenken hoe ik hieraan zou kunnen ontsnappen en hoe ik beter voor mezelf op zou kunnen komen, hoe verder ik eigenlijk verwijderd raakte van de oplossing. Ik probeerde te ontsnappen aan alle prikkels waarvan ik dacht dat ze het leven moeilijker maakten, maar maakte daarmee in werkelijkheid mijn wereld steeds kleiner. Of eigenlijk maakte ik mezelf steeds kleiner op deze wereld. Het gevoel dat ik nergens meer invloed op had en alles mij maar overkwam. Dat ik geen keuzes meer had en was overgelaten aan het lot.
En toen was daar Juul. Met een medicine-bal. En een battle-rope. En een paar steengoeie beeldende oefeningen die alles in perspectief plaatsten. Het Krachtpatsers programma.
Holy moly… hoe hard kwam ik mezelf tegen… Moe. Boos. Verdriet. Pijn.
Dat alles onder toeziend oog en luisterend oor van lieve Juul, die alle ruimte laat voor alles wat er bovenkomt. En respect heeft voor alles wat nog even blijft zitten.
De trainingen werden gevolgd door enorme opluchting. En kracht. Rust. En na elke training werd de theorie achter de oefeningen besproken. Waardoor stukjes langzaam op de plek begonnen te vallen. Na deze sessies sliep ik dan de klok rond. Echt boven verwachting (mentaal) vermoeiend. Maar op een goede manier.
Door de trainingen begon ik patronen te zien die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld, zowel in denken als in doen, en hoe die patronen nog altijd terugkeren en mij soms tegenhouden in mijn groei. Ik zie nu hoe erg ik mezelf daarmee tekort heb gedaan.
Als iets mijn motto is, is dat iemands acties niet ‘de mens’ maken, en ik ben er trots op dat ik daardoor niet hoef te oordelen, instaat ben tot vergeving en altijd het positieve in iemand kan zien. Maar tijdens het Krachtpatsersprogramma kwam ik erachter dat ik die gave in kon zetten voor iedereen om me heen, behalve voor mezelf…
De negatieve gedachtes die ik onbewust had over mezelf maakten dat ik mezelf niet de moeite waard vond om voor op te komen.
Door zo’n lage eigenwaarde te hebben, voelde ik mezelf klein, onbelangrijk, niet van invloed. Ik deed niet mee.
Ik heb me daardoor onbewust heel lang ‘slachtoffer’ gevoeld, en het gevoel gehad dat ik werd geleefd. Zonder het door te hebben zat ik op de rand van een burn-out.
Het belangrijkste wat ik heb geleerd: ik heb dat zelf laten gebeuren. Er is niemand die dat mij heeft ‘aangedaan’, ik heb mezelf tekort gedaan, door onbewust zo negatief en oordelend over mezelf te zijn. Ik kreeg geen burn-out door de hoeveelheid shit die op me af kwam, maar door hoe ik daarmee om ging.
Mijn geluk is mijn eigen verantwoordelijkheid. Niet die van een ander. Als iemand over mijn grenzen heen gaat dan laat IK dat zelf gebeuren, dan heb IK niet op tijd ingegrepen. Ik ben eigen baas, en ik heb altijd een keuze. Gevolg? Ik heb regie over mijn leven. Ik zit lekkerder in mijn vel.
En nu? Nu ben ik enorm gemotiveerd om anderen ook op deze manier kennis te laten maken met hun eigen waarde en hun eigen kracht. Dit programma heeft me zo op een positieve manier verrast en daarom ben ik supertrots en blij dat ik komend jaar naast Juul mag staan om de komende trainingen te begeleiden.
Dit concept waarbij fysieke activiteit wordt gebruikt om dichter tot de kern te komen is wat mij betreft zo van meerwaarde dat ik het iedereen zou willen aanraden. Ik werk als fysiotherapeut dus ik was al bekend met de theorieën over bewegen etc. Maar dat is nou juist het punt. Theorie zit in je hoofd, en daar heb je niks aan, totdat je het in de praktijk brengt. ‘Voelen’, ‘doen’ en ‘leven’ doe je met je lichaam, en niet met je hoofd. Dat hoofd is juist hetgeen wat alles een stuk ingewikkelder en moeilijker maakt. En heel vaak onterecht.
Mocht je twijfelen of dit programma iets voor jou is? Misschien wel omdat je denkt dat het mogelijk niet helemaal bij je past, of omdat je denkt dat je er nu nog niet aan toe bent, en dat je wacht op een beter moment… Dan raad ik je aan nu te stoppen met twijfelen, en Juul gewoon te bellen of mailen.
Neem je hoofd eens niet zo serieus. Denk eens gewoon even niet aan alle dingen die ‘mogelijk’ tussen jou en je doel in staan. Laat je hoofd niet de baas worden zijn in jouw leven, maar je hart. Start met doen 🙂
