En nee. Ik heb het niet over je verjaardag. Maar over andere belangrijke momenten in je leven: momenten die het vieren waard zijn. Iets wat je succesvol hebt afgerond, een eerste stap die je gezet heb richting een gezonde leefstijl. Vier jij dat?
Ik niet.
Afgelopen jaar heb ik, ondanks deze bizarre tijd, heel veel te vieren gehad. Het loopt lekker. Doelen die ik stel, behaal ik. Mensen weten me te vinden: krachtpatsers is een succes. Mijn business coach Inge Schrier (ja, ik heb een hele toffe coach. Kijk eens op haar site) helpt mij hierbij. Samen bepalen we nieuwe doelen. Regelmatig vraagt ze aan me: “Ga je het nog wel even vieren?” Ik moet er altijd om lachen, zeg dat ik het zal proberen, maar dat het waarschijnlijk niet gebeurt. En 9 van de 10 keer klopt het ook. Ik vier mijn successen niet.
Hoe zit dat? Waarom niet? Vier jij je successen? De vraag die laatste bij mij rees was: ja, maar hoe vier je het eigenlijk? ‘Iets vieren’, voelt voor mij niet als iets dat je kan afvinken. Als in: ik drink een glas champagne, ik vink het af: het is gevierd. Blijkbaar werkt deze voor mij niet. Ik heb ook een spaarpotje: ik geef mezelf telkens 1 euro als ik vind dat ik die dag iets gedaan heb, wat mij verder heeft gebracht. Wat goed is gegaan. Er staat inmiddels flink wat geld op. Maar uitgeven doe ik maar niet. Ik ‘vier’ het niet.
Kan ik het wel?
Afgelopen zaterdagochtend gaf ik een outdoor-training voor 14 man. Ze waren allemaal druk in de weer, de sfeer zat er goed in. Er werd flink gesport. Op dat moment besefte ik: dit heb ik voor elkaar gekregen. Maar dat lukte mij pas toen ik het letterlijk van een afstand bekeek en iedereen zo bezig zag. In dat moment ‘zakken’, kost moeite en tijd. Je hebt uit je hoofd te gaan en te voelen. Stil staan. Beseffen wat je bereikt hebt.
En misschien heb ik dat op dat moment wel gevierd. Stilletjes in mijzelf. Zonder champagne en zonder slingers. En is vieren niet per se iets wat je doet, maar wat je voelt.
