Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 16 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar hij heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.
Als Jip dorst heeft, en zijn waterbak is leeg, dan gaat hij al blaffend voor zijn waterbak liggen. Hij blaft net zo lang tot je de waterbak vult.
Als Jip moet plassen, gaat hij voor de deur zitten en begint te piepen.
Als Jip moe is, gaat hij liggen (ook al loop je met hem buiten).
Als Jip het warm heeft, ligt-ie met zijn benen wijd op de grond.
Jip zegt wat hij wil. En is daar heel duidelijk in ook. Hij houdt niet rekening met het feit dat je misschien met iemand aan de telefoon zit en je daardoor niets meer van het gesprek hoort als hij blaft. Of dat je geen tijd hebt om hem uit te laten omdat je naar een afspraak moet. Jip neemt zijn ruimte in en houdt totaal geen rekening met jouw mening over hem.
En ik denk dat wij hier nog wat van te leren hebben van Jip. Want hoeveel mensen durven zich echt uit te spreken? Hoe veel mensen zeggen wat ze echt willen? Of doen wat ze echt willen? Hoeveel hou jij je bezig met de mening van de ander? Hoevaak doe je iets niet omdat je bang bent voor afwijzing? Dat je denkt: wat zal men wel niet van mij denken?
Opkomen voor je eigen mening, je eigen pad volgen en doen wat jou gelukkig maakt. Dat heeft Jip mij te leren. Jip denkt niet: och wat zal Juliëtte denken als ik blaf? Wat zal ze wel niet van mij vinden? Hij zegt: hier ben ik. Deal with it.
Mensen die hun eigen pad volgen en geen rekening houden met wat anderen er van denken, inspireren mij altijd. Ze komen krachtiger en gelukkiger over. Stel je bent bang om mensen daardoor kwijt te raken, ligt het dan aan hen? Of aan jou?
