Sinds eind mei hebben wij een pup in huis. Deze Friese Stabij is inmiddels 12 weken oud en heet Jip. Met dit mannetje erbij in huis, loop je tegen de nodige uitdagingen aan. Maar dit kleine mannetje heeft je ook wat lessen te leren. Lessen die ik mee kan nemen in het runnen van mijn onderneming en in het dagelijks leven.
Honden zijn net kinderen, puppy’s zijn net baby’s. Ze poepen, eten en slapen. Zo ook Jip. Jip slaapt tussen de 20 en 22 uur per dag. In de tijden dat hij wakker is, wil hij alles mee maken en heeft hij bakken energie. Hij speelt met alles, hij hapt in alles en springt overal op af. Super leuk …
Maar dat hij zo veel energie heeft, komt omdat hij voldoende rust tussendoor neemt. Jip ligt tussen het spelen, poepen en eten door aan de stekker. Als Jip niet druk is, is hij aan het opladen. Energie sparen voor de rest van de dag.
En hier mag ik ook, maar velen met mij, iets van leren. Rust nemen. Rust nemen om op te laden om de hele dag door voldoende energie te hebben. We leven in een maatschappij waar alles maar snel moet. Alles moet meer en meer, en steeds sneller: afvallen moet snel, trainen moet zwaarder en ons leven moet een aaneenschakeling van hoogtepunten zijn. We zijn altijd online en willen niets missen. Het is een prestige als je kan zeggen dat je het maar met een paar uur slaap per nacht trekt. Terwijl we onze rust zo hard nodig hebben.
Steeds meer mensen komen tot het besef dat we ons gek maken met de ratrace waar we onszelf in vasthouden. Vriendinnen om mij heen met kinderen en een fulltime baan racen de benen uit het lijf om alles te bolwerken. Ze moeten overal bij zijn, overal aan voldoen. De kinderen gaan naar elk clubje dat je maar kan bedenken en moeten ook nog eens als beste presteren. Nieuwe cijfers laten zien dat vrouwen tussen de 20 en 35 jaar het meeste kampen met burn-out klachten. We maken onszelf, en elkaar, gek.
Maar nemen wij ook echt de tijd om op te laden? Durven wij onszelf ook eens op vliegtuigmodus zetten? Wat is ervoor nodig om in te gaan zien dat het juist nodig is om zo nu en dan rust te pakken? Een gezond leven wat in balans is, bestaat ook uit rust. De boog kan niet altijd gespannen staan.
Jip leert mij dat je nog steeds alles meemaakt als je voldoende rust neemt. Misschien maakt hij zelfs meer mee. Juist omdat hij voldoende slaapt. Misschien staat hij meer aan dan wij op de momenten dat hij wakker is. Je kan dus wel jezelf over de kop werken en altijd maar meer en meer vragen van jezelf. Maar hoe lang hou je dat vol? En voor wie doe je het? Word je er echt gelukkig van? Of durven we een stap terug te zetten en tijd te maken voor rust, ontspanning en opladen?
