Ken jij mensen die dit weleens tegen je zeggen? Of betrap jij jezelf er weleens op dat je dat zegt? Je bent niet de enige. Afgelopen week raakte ik met een aantal van mijn klanten hierover in gesprek. Nu de vakantie periode is aangebroken hoor ik mensen dit vaak zeggen. Ik kan mij daar altijd over verbazen.
We hebben een maatschappij gecreëerd waarin het blijkbaar normaal is dat je aan vakantie toe bent. Dat je tussen de vakanties door je zo over de kop werkt, je zo druk bent, en zo veel ‘moet’, dat die vakantie als een verlossing komt.
Waar zijn we mee bezig?, vraag ik me dan af. Is dat het leven wat we willen leiden? Is dat hoe je je leven inricht? Van vakantie naar vakantie en daar tussen het snot voor je ogen werken? Hoe duurzaam ga jij dan met jezelf om? Loop je een marathon of een sprint?
Ik hoor je misschien wel denken: Juul, jij hebt makkelijk lullen. Je hebt geen baas, lekker voor jezelf begonnen. Beetje mensen helpen en je eigen uren bepalen. Tja. klopt. Maar ik weet wel waar ik het over heb. Want ik heb zelf ook jaren deze ratrace gelopen. 40 uur werken!? Nee joh: als je kon zeggen dat je minstens 50 uur per week draait, dan doe je pas mee. En daarnaast nog je sport, je vrienden, je huis en weet ik veel wat allemaal. Dure vakantie, verre reizen, het kon niet gekker. Maar voor wie doet je het? Word je daar echt gelukkiger van?
Waar loop ik voor weg?
Ik heb best veel gereisd, ook veel alleen. Toen ik 18 was werkte ik al 3 maanden alleen in het buitenland. Zelf ben ik jarenlang op zoektocht geweest. Nergens kon ik rust vinden. Het was nooit goed genoeg. En dat maakte me niet gelukkig. Want ik was altijd op zoek naar iets ongrijpbaars. Ik zocht het altijd buiten mezelf. Als ik kon zeggen dat ik gereisd had, dan hoorde ik erbij. Als ik kon zeggen dat ik het hele weekend gewerkt had, dan hoorde ik erbij. Als ik kon zeggen dat ik echt aan vakantie toe was, dan hoorde ik erbij. Wat een onzin.
Weet je waarom? Want je hoort er al bij. Die ratrace loop je alleen maar tegen jezelf. Je maakt jezelf gek. Stel jezelf de vraag: is dit wat mij gelukkig maakt? Moet het echt altijd meer en meer? Of kan ik ook gelukkig zijn met wat is, met wie ik ben? Waarom werk ik mezelf het snot voor de ogen? Waar durf ik niet naar te kijken? Waar loop ik voor weg?
Als je voor jezelf accepteert wie je bent, de ruimte inneemt die jij nodig hebt, dan zal je zien dat je niet meer van vakantie naar vakantie werkt. Maar dan is elke dag een uitje. Dan is elke dag vakantie. Je hoeft niet zo hard te lopen, omdat de rest dat doet. Je mag je eigen race lopen, op jouw voorwaarden, met jouw regels. Want ik geloof dat als jij zelf je regels bepaalt: je jezelf niet zo gek maakt dat je zo toe bent aan vakantie. Dan pak je je rust tussendoor.
Wil je weten hoe? Lees dit in mijn blog van volgende week.
Foto: miss smile photography.
