Ik heb geen zin meer. Ik ben er klaar mee. Wat een stomme oefening.
Herken je dit wel eens als je traint? Grote kans dat je dan tegen je emotionele grens bent aangelopen. Bij sommige van mijn klanten train ik ze op het ervaren van hun grenzen. Die emotionele grens zegt misschien wel: het is wel goed zo. Ik ben er klaar mee. Terwijl je fysieke grens misschien wel hoger ligt.
Vorige week deed ik een aantal oefeningen met een van mijn klanten. Deze jonge jongen wil graag wat gewicht verliezen en vindt het moeilijk om door te zetten. Ik liet hem een complexe oefening doen: hij moest in een plank komen staan en plank jacks maken. Hierbij spring je met je voeten wijd en weer naar binnen terwijl je je handen op de grond staat. Je kan je misschien wel voorstellen hoe lastig en zwaar deze oefening is. Alle druk is op je schouders en op je handen. Daarnaast spring je steeds waardoor er van alles beweegt en zeer gaat doen. Bij deze jongen kroop zijn shirt ook omhoog. Je zag zijn frustratie en begon met 1 arm zijn shirt naar beneden te trekken, terwijl hij doorging met de oefening. Binnen 10 seconden gaf hij het op. Hij zuchtte diep en zei: Ik ben er klaar mee.
Ik vroeg hem wat er gebeurde waarop hij zei: ik vind het een stomme oefening.
“Wat zegt je lijf”, vroeg ik hem. “Had je nog door kunnen gaan.” Hij wachtte even voor hij antwoord gaf en zei toen: “Ja, ik had nog wel door gekund.”
Ik vroeg hem of hij dit herkende in zijn dagelijks leven. Wat gebeurt er als iets frustreert, of het gaat niet zoals hij wil. Wat doet hij dan? Gooit-ie dan ook de handdoek in de ring?
En ja, dat deed hij. Hij herkende zijn eigen gedrag terug in een oefening. Door deze oefening te doen, verankerden we als het ware de ervaring in zijn lijf. Waardoor hij veel eerder bewust zal zijn van zijn gedrag.
Deze week zie ik hem weer en zal ik hem weer wat vervelende oefeningen geven. Zo leert hij nieuw gedrag aan, waarbij hij ook luistert naar zijn lichaam.
